01 Uruguay

Weer op reis

Na 12 jaar is het eindelijk zo ver, we gaan weer met Kasa op een lange reis buiten Europa. De afgelopen tien jaar hebben Kasa voor kortere vakanties in Europa gebruikt en heeft hij ook zeven maanden in IJsland gestaan en ruim een jaar in Ierland. Ook prachtige vakanties maar de reden dat we Kasa hebben gehouden en zelfs weer helemaal hebben opgeknapt is toch omdat we weer langere reizen buiten Europa wilden gaan maken. De plannen zijn de afgelopen jaren een aantal keer veranderd en opgeschoven, o.a. door de Covid pandemie.

Het globale plan is om de komende winters te gaan reizen in Zuid Amerika en dat te combineren met een (beperkt) werken op afstand. Deze eerste winter twee periodes van ongeveer 10 weken. De kinderen gaan niet meer mee, die zijn inmiddels deels al uitgevlogen en hebben hun eigen leven. Tussen half december en half januari zijn we tijdelijk thuis om te werken en met familie en vrienden Kerst en Oud en nieuw te vieren. In die 20 weken willen we het gebied tussen Montevideo, Uruguay  en Santiago, Chili gaan verkennen. Vanaf eind maart gaan we Kasa een voor de zomer stallen in Uruguay. Hoe het er de volgende jaren gaat uitzien is nog een beetje aftasten en uitzoeken maar waarschijnlijk wordt het volgend jaar een rondje Patagonië.

Nieuw onderstel

Nadat Kasa van de laatste grote reis in 2012 weer in Nederland terug was hebben we besloten op zoek te gaan naar een nieuw onderstel/cabine. De oude (rode) Kasa had er inmiddels 270.000 km op zitten waarvan heel wat op slechte Afrikaanse wegen. Het chassis was op drie plaatsen gebroken geweest, cabinesteunen zijn afgebroken geweest en waren diverse onderdelen aan revisie/vervanging toe. Alles was nog wel te repareren maar financieel was het handiger een nieuw onderstel te kopen.  Overigens kwam de oude Kasa  wel eenvoudig door de APK keuring en hebben we er nog een jaar mee rond gereden. Uiteindelijk hebben we via internet een vervanging gevonden in Finland. Een blauwe ex-THW gereedschapswagen met dubbelcabine, een sterkere motor met turbo, betere versnellingsbak, een hydraulische lier en op enkel lucht 22,5 inch trailerbanden. Na toch wel een flinke klus hebben we in Zevenbergen bij en met hulp van Geert Rombouts de bak zelf overgezet op het nieuwe onderstel. De oude Kasa was binnen een paar uur verkocht via internet aan een Nigeriaan. Voor dezelfde prijs waarvoor we haar tien jaar geleden hadden gekocht! Ongelofelijk hoe in trek deze oude Mercedessen 4×4 zijn!

In de loop der jaren zijn de auto en de bak steeds iets aangepast en comfortabeler gemaakt. Voorin staan nu lucht geveerde stoelen, de kinderbedjes achterin hebben plaats gemaakt voor een tweede tweepersoonsbed en we hebben nu een douche in de auto met warm water.  Om van doorgang naar de cabine gebruik te maken hoeven we ook niet meer over de oude trouwe Engel koel-/vriesbox te klauteren. Deze staat nu op de plaats waar vroeger de middelste stoel stond voor de kids.

De verscheping

Zoals altijd zijn er veel klusjes voor op het laatste moment, het bandenrek aanpassen voor de  nieuwe bandenmaat, nieuwe kisten op het imperiaal en stalen deksels maken voor over de dakluiken. Kasa moest namelijk verscheept naar Uruguay, Zuid Amerika en we horen van andere reizigers dramatische verhalen over diefstal van alles wat los en vast zit tijdens de verscheping. Je moet namelijk bij verscheping met Grimaldi alle sleutels meegeven, inclusief de bak, de kisten, etc. Eén van de tips die we kregen was de dakluiken barricaderen.

De bedoeling was dat de Grande Buenos Aires  6 oktober zou aankomen in Montevideo maar die datum bleek al verschoven te zijn toen we Kasa naar Antwerpen gingen brengen begin september.

Twee weken wachten in Montevideo

Aangezien we al (goedkope) niet te wijzigen vliegtickets hadden gekocht zijn we wel al op 5 oktober vetrokken vanuit Amsterdam. Een hele lange reis en omdat we het vliegtuig te laat uit Amsterdam vertrok nog langer omdat we onze aansluitende vlucht in Atlanta gemist hebben. Uiteindelijk zijn we via Santiago de Chili gevlogen. De eerste keer over de Andes alvast.

Op zich prima maar onze ruimbagage kwam daardoor een dag later aan in Montevideo.  In Montevideo hebben we uiteindelijk bijna twee weken moeten wachten totdat we Kasa uit de haven konden halen. De boot had veel vertraging onderweg omdat het o.a. dagenlang voor de haven van Vitoria in Brazilië heen en weer heeft gevaren.

Op zich waren die twee weken in Montevideo prima vol te houden. We hadden een leuk en ruim  Airbnb appartement in het oude centrum met een grote keuken, prima wifi en een dakterras met uitzicht over de haven.

De twee weken vlogen eigenlijk snel voorbij. De eerste twee dagen in Montevideo waren vanwege Patrimoniumdag veel musea gratis toegankelijk en veel  overheidsgebouwen geopend voor het publiek. Die dagen zijn we onder andere naar het parlementsgebouw van Uruguay geweest . Erg mooi.

Veel indruk maakte het museum over de vliegramp waarbij een rugbyteam uit Uruguay in 1972 gecrasht is in de Andes en pas na 72 dagen gered zijn. Ze hebben uiteindelijk zelf hulp gehaald en zijn in leven gebleven door vlees te eten van de lichamen van de overleden passagiers. We hebben ook de film nog maar eens bekeken en het boek besteld.

We hebben heel veel gewandeld door de oude stad, diverse musea en parken bezocht in Montevideo en twee keer naar de zondagsmarkt geweest. Een missie voor Bien was het fotograferen van de vele muurschilderingen in Montevideo. En daar zitten echt juweeltjes bij hoor. ’s Avonds meestal lekker filmpje kijken op de bank.

Ik heb deze twee weken gebruikt om nog wat te werken voor mijn opdrachtgever en verder deze website in een moderner jasje te steken zodat de blogs nu ook op een mobieltje te lezen zijn en de foto’s nu ook op een hogere resolutie hebben. Hier was twee jaar geleden al mee begonnen maat het nooit helemaal af kunnen maken. Bien heeft veel kunnen schilderen voor haar kunstproject voor de kunstacademie, zie haar Polarsteps. (Polarsteps Jacobine)

Als de temperatuur het toeliet schilderde ze op het dakterras. Vaak was het echter veel te koud, het is hier nog vroeg voorjaar en hadden we binnen de kachel aan.

Eindelijk on wheels

Na twee weken, vrijdagmiddag 20 oktober, is het eindelijk zo ver. De Grande Buenos Aires is een paar dagen daarvoor aangekomen en nu kunnen we samen met 22 andere reizigers onze campers gaan ophalen in de haven. De afgelopen zes weken hebben we ons best zorgen gemaakt over onze spullen in de auto. Zou alles er nog in liggen? We hebben onder andere twee mooie vouwfietsen en een nieuwe generator in de bak liggen. Weliswaar aan de ketting, maar toch. Bij eerder verschepingen dit jaar zijn campers leeg geroofd inclusief kleding, matrassen, beddengoed, gereedschap, accu’s etc.   Maar als we eindelijk bij de campers aankomen blijkt bij niemand iets te missen en zijn alle campers ook aan de buitenzijde onbeschadigd. Een grote opluchting bij iedereen. Blijkbaar heeft Grimaldi lessen getrokken uit de vele aanklachten en het eigen personeel tijdens de verscheping nu beter onder controle. Ook bij de twee Grimaldi schepen voor ons en het schip na ons is niets gestolen horen we later.

Aan het eind van de middag pik ik Bien en de bagage op bij het appartement en kan de reis nu echt beginnen. Het wordt al snel donker maar we hoeven niet zo ver.

Twee weken acclimatiseren bij Jan en Marieke

Ons eerste reisdoel is de Chacra Holandesa, ongeveer 50km ten oosten van Montevideo. Een overlandersplek gerund door Jan en Marieke, een Nederlands stel dat hier bijna 10 jaar geleden is komen wonen en o.a. een camping zijn begonnen.  Behalve Jan en Marieke wonen hier een kleine kudde paarden, een meute honden, een stuk of wat kippen en Scnitzel, het varken.  Onze bedoeling was om hier een paar dagen te blijven om wat laatste klusjes aan de auto te doen en een beetje te acclimatiseren. Door het regelmatig slechte weer en de gezellige mede overlanders zijn we uiteindelijk bijna twee weken blijven hangen. Een heerlijke tijd. Veel klusjes aan Kasa gedaan. Onder andere een achteruitrijcamera en ventilatortjes gemonteerd. Verder weer een paar dagen gewerkt en ook veel gefietst op onze vouwfietsen. Een nieuwe dimensie aan het reizen voor ons maar we vinden het erg leuk. Vooral gemakkelijk om even een paar boodschappen te doen. Dat was op en neer ongeveer 8 kilometer fietsen. Een paar dagen was het heel lekker weer en zijn we naar het strand van Atlantida gefietst. In deze tijd van het jaar nog een rustig vakantiedorp.

We hebben heel veel mensen ontmoet in de Chacra Holandesa. Een leuke start van onze reis om nieuwe en ervaren Zuid Amerika overlanders te ontmoeten en kennis en verhalen uit te wisselen.

Ik ga ze niet allemaal noemen maar we de mensen met wie het meeste contact hebben gehad en die we wellicht de komende tijd of jaren nog wel eens tegen gaan komen:

• Gerri en Ronel, Zuid-Afrikaans stel met een verlengde dubbelcabine Toyota HZJ75 landcruiser (Polarsteps Rustbuckets)
• Michiel en Marieke, Nederlands stel met een Mercedes 1222 4×4 vrachtwagen (michielenmarieke.reismee.nl)
• Sjors en Monique, Nederlands stel met een Volvo 340 4×4 vrachtwagen (sjoque.reislogger.nl)
• (Polarsteps Sjors en Monique)
• Piet en Marjan, Nederlands stel met een Toyota HZJ79 landcruiser (Polarsteps Piet en Marian)
• Joghum, Nederlander met en Magirus 170 4X4 vrachtwagen. Klusser bij Chacra Holandesa
• Joshua en Paula, Duist stel met een Chileense Suzuki, Workaways bij Chacra Holandesa

Met deze mede overlanders in wisselende samenstellingen diverse leuke avondjes gehad die steevast begonnen met een borrel om 5 uur ‘s middags met Jan en Marieke bij het zwembad onder een overkapping. Daarna soms ping-pongen en ook een paar keer gezamenlijke maaltijden gemaakt. Onder ander een keer friet met door Bien zelfgemaakte bitterballen. Een lekkernij waar Jan en Marieke heel blij van werden. Uiteraard ook een keer een barbecue met heerlijk Uruguayaanse biefstukken een avondje Indonesisch eten verzorgd door Michiel en Marieke.

Vlees is overigens een van de weinig producten die hier stukken goedkoper zijn dan in Nederland. De rest is op ongeveer hetzelfde prijsniveau of zelfs duurder. Met een gemiddeld inkomen van minder dan 1000 euro is Uruguay weliswaar één van de welvarendste landen van Zuid Amerika maar met de hoge voedsel- en brandstof prijzen is het nog steeds sappelen hier hoor.

Ondanks of juist dankzij het slechte weer besluiten we na bijna twee weken toch maar om te vertrekken. Het regent bijna alle dagen en het vervelendste is dat het ook echt fris is. De dieselkachel bewijst zijn nut!

Nu echt op weg

Met Piet en Marjan reizen we in twee dagen naar Colonia del Sacramento waar zij de ferry gaan nemen naar Buenos Aires.  Vanaf daar gaan zij met een georganiseerde trip in zes maanden tijd reizen naar de USA.  Het is nog steeds nat en koud als we aankomen bij Hotel Suizo in Colonia Helvetico.

’s avonds koken en eten we met zijn vieren in Kasa en drinken een wijntje/biertje. Piet en Marjan zijn een gezellig stel uit Friesland met een aantal dezelfde passies als wij: reizen, Landcruisers en zeilen. De eerste nacht hebben we nog een spannend moment als er rond middernacht een soort tornado over ons heen gaat. Het stortregent en zelfs onze 9 ton zware vrachtwagen staat heftig heen en weer te schudden. Na ongeveer twintig minuten is het weer rustig. De volgende dag blijken onze auto’s onbeschadigd maar achteraf toch wel  goed dat het nog goede bomen zijn waar we onder stonden.

In Colonia del Sacramento staan we op een waardeloze veel te dure gemeentelijke camping. Het goede nieuws dat het eindelijk droog is en vanaf de camping lopen Bien en ik naar het historische stadje.  In de zomer zal het hier best aardig zijn maar nu is er niet zo veel te beleven. Wel mooie oude gebouwen, een oude kerk en net zo oude vuurtoren.

De volgende ochtend zijn Piet en Marjan al vertrokken en schijnt na een week eindelijk weer volop de zon. Na een douche op de camping in een soort vies hol rijden we verder naar het zonnige noorden. Dat is hier de richting van de zon! Over prima tweebaanswegen tussen mooie heuvels snort Kasa tevreden met een gangetje van ca 75 km/u. We zijn weer met zijn tweeën en dit begint eindelijk een beetje op reizen te lijken. We zien eindeloze groene grasvelden met hier en daar wat koeien en paarden, gele graanvelden, kleine bossen, afgewisseld met kleine en grote boerderijen. Een beetje zoals een groot deel van Europa er waarschijnlijk lang geleden heeft uitgezien.  Wat een ruimte is hier nog! Stikstofproblemen kennen ze hier niet vermoed ik. De wegen zijn heel erg rustig en het beetje verkeer dat er rijdt is heel relaxed. Niemand lijkt haast te hebben. Wat ons ook opvalt zijn de vele wielrenners. Soms alleen maar ook vaak in kleine groepjes. Waarschijnlijk omdat het zaterdag is.

De grootste soepbouillonblokjes fabriek ter wereld

Na een paar uur rijden bereiken we Fray Bentos waar we een mooi plekje vinden aan de Rio Negro, die overigens mooi roodbruin is vanwege het vele water dat er door stroomt. Aan de overkant van deze brede rivier ligt Argentinië. Achter ons ligt de ooit grootste Corned Beef en soepbouillonblokjes fabriek ter wereld. In 1979 is de fabriek gesloten en is nu een Unesco World Heritage Site die we volgende dag willen gaan bezoeken. We luieren de rest van de middag en avond een beetje langs het water. We staan langs de weg aan het water en langs ons rijdt stapvoets een bijna onafgebroken stoet aan auto’s voorbij. Het is hier blijkbaar de gewoonte om in het weekend een stukje te gaan autorijden met je vrouw/gezin/hond of wat dan ook. Tegen zonsondergang arriveren er luid toeterend een stuk of vijf Citroëns mehari, een Ami en een Visa. Dat vinden wij natuurlijk wel leuk en al snel hebben we leuk contact met deze groep. Als we foto’s laten zijn van onze Dakar rally’s met een Citroen CX zijn ze nog enthousiaster. De stickers die we ze geven worden meteen op de auto’s geplakt!

De volgende dag bezoeken we de grote fabriek naast ons. We krijgen een privé rondleiding van Nicolas die goed Engels spreekt. Een door een Duitser, Liebig, opgericht bedrijf dat met Engelse investeerders vanaf 1863 hier de grootste fabriek van Uruguay heeft opgezet.  Hier werd vlees verwerkt tot o.a. geconcentreerde vleesbouillonblokjes welke met name in Europa verkocht werden waar vlees nog een luxe product was.

Vooral in de eerste en tweede wereldoorlog groeide de productie enorm vanwege de grote vraag voor de soldaten in de loopgraven. Opvallend genoeg werden door de Duits/Engelse achtergrond de producten aan beide legers geleverd! Na de eerste wereldoorlog werd het een volledig Brits bedrijf en werd er ook een voor die gigantische vrieshal gebouwd. Op het hoogtepunt van de productie werkten er 4000 mensen in ploegendiensten en werden hier 2000 koeien per dag geslacht, ingedikt, ingevroren en ingeblikt.

Heel fascinerend en indrukwekkend om te zien. Vooral de machinekamer met de stoommachines voor de ammoniakcompressoren, de dynamo’s voor stroomopwekking zijn fantastisch om te zien. Als veiligheidskundige vraag je je wel af hoe veel bedrijfsongevallen hier wel niet gebeurd moeten zijn. Volgens Nicolas verloren hier bijna dagelijks wel iemand een vinger of erger. Dat verbaast ons niets.

Relaxen aan de Rio Negro

’s Middags komen opeens Nicki en Christoffel aanrijden. Een Engels/Frans stel met een Pinzgauer 712 6×6 die we al op de eerste dag in Montevideo hadden ontmoet en met wie ook een keer in de stad hebben afgesproken. Zij gingen daar 4 voor weken een cursus Spaans doen. (les2vagabonds.com) (Polarsteps Nickie en Chris)

Omdat de plek waar we staan zondagmiddag verpest wordt door een auto met een muziekinstallatie, formaat festival, niveau aardbeving en verschrikkelijke muziek rijden we naar een plakje een paar kilometer verderop langs de rivier. Nicki en Christoffel zijn op hun laatste dag in Uruguay en vertrekken de volgende ochtend naar Argentinië. We hebben die avond nog een gezellige tijd samen. Wij blijven nog een tijdje op deze plek staan vooral omdat het zulk heerlijk weer is. Beetje werken, schilderen, dit blogje schrijven, wassen en zwemmen.