02 Argentinië deel 1

Kasa wordt ziek

We zijn nog geen tien kilometer Argentinië in gereden als ik opeens merk dat de motor geen vol vermogen meer kan leveren. Wat is er aan de hand? De snelheid gaat steeds verder omlaag en met een beetje mazzel komen we een zijpaadje tegen waar we op kruipsnelheid in kunnen rijden. Je wilt op dit soort smalle hoofdwegen echt niet in de berm staan naast het voortrazende zware verkeer. Een vluchtstrook is er niet. Wat is er aan de hand? In eerste instantie denk je dieseltank leeg maar volgens het metertje zit die nog halfvol. Nadat we de motorkap geopend hebben is de oorzaak al snel duidelijk. Het glazen diesel voorfiltertje voor de brandstofpomp, waar normaal heldergele diesel zichtbaar is, is nu gevuld met bruine smurrie. We blijken een bacterie te hebben opgelopen in de voorste stalen dieseltank. We hadden de tank voor het stallen helemaal gevuld met Braziliaanse biodiesel maar helaas dus met een bacterie erin dat kan ontstaan bij bepaalde temperaturen en aanwezigheid van wat (condens) water. Inmiddels zijn Jeroen en Sacha ook aangekomen en komen we er achter dat we bij de ingang van een gevangenis staan. Er is een hoog hek met prikkeldraad en we zien gevangenen rondlopen. Eerlijk gezegd ziet het er niet zo heel goed beveiligd uit. De gevangenisdirecteur komt samen met zijn vrouw een kijkje bij ons nemen en biedt heel vriendelijk hulp aan. Er zit volgens hem wel een monteur binnen die ons kan helpen. We slaan het verzoek maar af, we hebben inmiddels zelf een plan. Voorste tank en leidingen legen in jerrycans, diesel uit de achterste tank overpompen, nieuw dieselfilter er in, ontluchten en starten. Sacha en Jeroen gaan intussen verder naar de dichtstbijzijnde stad omdat ze nog geen Argentijns geld hebben en een SIM kaart. Na een uurtje werken hebben we het plan uitgevoerd maar alle smurrie uit de tank laten lopen lukt niet echt. Er zitten schotjes in de tank die in de weg zitten. Maar goed, we kunnen we weer rijden en ik heb nog een paar filters bij me. Samen met Sacha en Jeroen overnachten we een stukje verder bij een tankstation, maar niet nadat we nog een keer een filter vervangen.

Kasa wordt beter

De volgende morgen gaan we in Gualeguaychú (wat een onuitspreekbare plaatsnaam) ieder onze eigen dingetjes doen. Wij doen boodschappen bij de Carrefour en halen nog een paar brandstoffilters en een speciale antibacteriële vloeistof voor in de tank. Kasa is nu niet alleen ziek maar ook aan de antibiotica. Met dit spul aan de diesel toe te voegen en de tank nog een keer legen en spoelen met schone diesel bij een tankstation hopen we het probleem opgelost te hebben. In ieder geval rijden we weer.

Gaucho’s paarden en dansen

We rijden gezamenlijk naar San Antonio de Areca waar dit weekend een groot jaarlijks gaucho festival is. We vinden een mooi plekje aan de rivier op de gemeentelijke camping. Het is prachtig weer en we belonen onszelf die avond met een heerlijk stukje vlees op de barbecue.

We hadden er al over het gaucho festival gehoord van andere reizigers, die hier eerder waren geweest en we moeten zeggen, het overtrof onze verwachtingen. Wat een geweldig spektakel om mee te maken. Honderden waarschijnlijk duizenden paarden, gaucho’s, behendigheidswedstrijden met groepen paarden, rodeo’s, traditionele volksdansen op straat in de avond en nacht en de volgende zondagochtend een parade door de straten van één van de mooiste dorpen van Argentinië.

Het was supergaaf om mee te maken en ook erg gezellig met Jeroen en Sacha. We hebben zaterdagavond met zijn vieren gezellig gegeten in het stadje en zelfs even meegedaan aan het volksdansen. Dit is niet een beetje simpel line-dancing maar een folklore met uitgebreid scala aan traditionele gauchomuziek en bijbehorende dansen die iedereen lijkt te kennen. De foto’s zeggen meer dan woorden:

Zapparancho

Na drie dagen verlaten we San Antonio de Areca en rijden in een paar uurtjes naar de Zapparancho Ranch, niet zo heel ver van Buenos Aires. Jeroen en Sacha gaan naar Buenos Aires voor een klusje aan hun truck en komen een paar dagen later hier ook heen. De Zapparancho familie is een bekende familie uit Argentinië die ruim 20 jaar met een bijna honderd jaar oude auto (Een  Graham-Paige uit 1928) over de hele wereld gereisd hebben. Begonnen als een reis van een half jaar richting Alaska en eigenlijk nooit meer gestopt. Zie de kaart hieronder:

Onderweg hebben ze vier kinderen gekregen (Pampa, Tehue, Wallaby and Paloma) en om die reden de auto op een gegeven moment een halve meter laten verlengen. Echt een legendarische reisfamilie, daar zijn wij maar heel bescheiden mee met onze 2,5 jaar. Floortje Dessing heeft ze geïnterviewd toen ze in Tanzania reisden.

Link naar NPO: Floortje naar het einde van de wereld

Overigens is die uitzending wel een setup van BNN hoor, in werkelijkheid sliepen ze niet zo vaak in de auto en zeker niet in het wild.

Herman en Candelaria Zapp zijn nu hier in Villars een paar jaar geleden een overlanderscamping Zapparancho Ranch begonnen en proberen nu een compleet ander leven op te bouwen. Hun kinderen zijn aan het studeren en een eigen leven aan het opbouwen. De Zapp-family is een begrip geworden, een merk. Niet alleen in Argentinië maar wereldwijd. Ze leefden en leven nog steeds van de boeken die ze schreven over hun bijzondere leven. Door hun bekendheid werden ze gedurende hun reis steeds vaker uitgenodigd bij andere reizigers, bekende mensen en instanties, en nu nog steeds. Herman vertelt ons over hun verblijf in Nederland, ze logeerden onder andere in een oude windmolen die ’s nachts draaide. Een beetje teleurgesteld vertelt dat ze onder andere wel de paus hebben ontmoet maar niet prinses Maxima, daar hadden ze als Argentijnen wel op gehoopt.

De camping wordt voor een belangrijk deel opgebouwd met hulp van vrijwilligers die hier in een soort commune leven. Wij vinden het wel een beetje neigen naar profiteren, neemt niet weg dat het echt leuke en aardige mensen zijn die keihard aan het werk zijn.

We krijgen helaas niet erg veel tijd om met ze te praten. Aanstaand weekend organiseren ze namelijk een soort overlanders festival waar ze honderden campers verwachten, vooral uit Argentinië maar ook uit de rest van Zuid-Amerika. Op de camping zijn een stuk of tien vrijwilligers bezig met de voorbereidingen. Het wordt echt groots opgezet. We ontmoeten we een Argentijns stel die met hun kind wonen in een op het oog stokoude bolneus. De camper blijkt echter ongeveer even oud te zijn als die van ons maar dan compleet versleten, doorgerot, amper rijdend en met weinig middelen maar wel heel leuk ingericht. Zuid Amerika kent best wel een cultuur van vrijgevochten hippies/nomaden die reizen in oude bussen, best vaak op basis van Mercedes bolneuzen zoals die van ons.

We krijgen opeens haast

Na een paar gezellige dagen, Jeroen en Sacha zijn inmiddels ook gearriveerd, krijgen we via een mailinglist opeens een aanbieding te zien voor een last minute reis naar Antarctica. Bien is hier al een paar weken mee bezig. Het plan was eigenlijk half december maar deze reis is al over tien dagen! Door de toegenomen vraag zijn de last minute prijzen enorm gestegen dit seizoen en dit is en reis die nog een beetje binnen het budget past maar wel een super de luxe hut en geen enorm groot cruiseschip. Met wat geluk bemachtigen we de laatste beschikbare hut. Hartstikke gaaf, we zijn superblij, maar het betekent wel dat we opeens haast hebben en dezelfde dag willen vertrekken. Dat festival gaan we dus missen. Het is nog ruim 3000km naar Ushuaia waar de cruise begint. Ook willen we onderweg nog wel wat zien en zitten we nog met een brandstoftank met een laagje slurry wat nog een probleem kan worden. We nemen afscheid van Herman en Sacha en Jeroen en gaan onze rally down south beginnen.

Race naar het zuiden

We maken een schema van gemiddeld 500 km per dag waarbij we dan nog tijd hebben voor een paar dagen Valdés, het schiereiland waar je pinguïns, walvissen en orka’s kunt zien. 500 kilometer klinkt misschien niet als erg veel maar op de relatief smalle tweebaanswegen met soms enorme spoorvorming is het met onze Kasa toch best wel aanpoten. We volgen hoofdzakelijk de Ruta 30 van Buenos Aires naar Ushuaia. Hoe verder naar het zuiden hoe minder dorpen en stadjes en bijbehorend oponthoud en schiet het best lekker op. In de stad Azul overnachten we bij het YPF benzinestation en kopen we de volgende morgen nog een paar brandstoffilters bij een Bosch servicestation.

Kasa nu echt definitief genezen

Achter het servicestation blijkt een kleine garage te zitten en we besluiten toch maar de vervuilde tank te laten reinigen. Het demonteren en schoonmaken duurde wel wat langer en was stukken duurder dan verwacht maar het voelt wel goed dat we nu van die bacterie slurry af zijn. We vertrekken meteen als ze klaar zijn, we moeten nog 3000km nar Ushuaia. We rijden de rest van die dag verder naar tot voorbij Bahia Blanca en de dag er naar Puerto Piramides op het schiereiland Valdés, bijna 1100 kilometer verderop. De groene pampa’s veranderen geleidelijk in de droge savannes van Patagonië. We komen net voor zonsondergang aan en parkeren bij het strandje bij een soort boulevard. Dat schiet op.

Orka’s en walvissen

Het schiereiland Valdés is bijna een woestijnlandschap met zoutmeren en stoffige gravelwegen. Het gehele schiereiland is een nationaal park (waar we ook flink voor moeten betalen) maar het wordt ook gewoon gebruikt door vele schapenboeren. Het schiereiland is beroemd om de vele kolonies zeeleeuwen, zeeolifanten, walvissen en pinguïns maar vooral om een groep orka’s die het zich aangeleerd hebben om jonge zeeolifantjes van het strand te trekken. Gedurende hoogwater kunnen ze bij het strand komen en durven het dan aan om vanaf de kustlijn een beetje het strand op te gaan om hun prooi te pakken. Een risicovolle jachtmethode die nergens anders ter wereld door orka’s wordt uitgevoerd. Het is de goede tijd van het jaar, we hebben mooi weer, het is hoog water in de ochtend maar in de twee ochtenden die we aan de kust doorbrengen mogen we dit spektakel helaas niet meemaken. We zien de groep orka’s wel voorbij zwemmen wat op zich al best bijzonder is.

In het park mag je officieel ook nergens overnachten maar via IOverlander hebben we het adres van een schapenboer waar we op hun eigen terrein kunnen staan. We kopen een paar eieren bij ze en geven een paar biertjes, ze vinden het prima. Er is toevallig ook een groepje gaucho’s op de boerderij, de volgende ochtend gaan ze een groep schapen halen. Daar gebruiken ze paarden voor.

De race gaat verder met hindernissen

Vanaf deze korte onderbreking op Valdés vervolgen we onze rally naar Ushuaia. We hebben nog vier dagen voor de resterende 1900km naar Ushuaia en daar zit ook nog een ferry overtocht in die niet vaart bij harde wind. Via Comodores Rivadavia (waar we nog geïnterviewd worden door de lokale krant) en San Julian rijden we vele kilometers naar het zuiden. Het voordeel is dat de zon steeds later onder gaat en er ook minder zwaar verkeer op de wegen rijdt. Dat rijdt niet alleen rustiger maar er is vooral ook veel minder spoorvorming in het asfalt. Omdat wij op bredere enkellucht banden rijden passen we niet altijd goed in het dubbellucht spoor wat wel een centimeter of 5 in het asfalt zit en is het een beetje zweverig rijden, niet fijn.

Voor San Julian beleven we nog een avontuur. Het is een stuk weg van 300 kilometer waar volgens onze Garmin nog een tankstation ergens halverwege zou moeten zijn. Als we daar aankomen blijkt dat tankstation niet meer te zijn dan een paar verlaten gebouwen. Oeps. Het volgende tankstation is iets van 60km verderop en we hebben nog maar een liter of tien diesel. Door de harde tegenwind verbruiken we veel meer diesel dan verwacht en dat gaan we niet redden. We tappen nog het restje uit de tweede tank af in een jerrycan en gooien zelfs ons restje lampenolie er bij maar ik heb er een hard hoofd in. We hebben eigenlijk nog 5 liter extra nodig.

Zoals wel vaker stoppen er mensen om foto’s te maken van Kasa en dit keer stoppen er een paar vrachtwagens van tegenovergestelde richting. Ze vragen netjes of ze een foto mogen maken. Ja hoor, jullie mogen een foto maken, maar hebben jullie misschien ook een paar liter diesel voor ons? Ze twijfelen even, het is natuurlijk niet hun eigen diesel en het mag eigenlijk niet, maar ze willen ons graag helpen. Ze parkeren hun trucks zo dat er vanaf de weg niets te zien is en uiteindelijk hevelen ze onze 20 liter jerrycan helemaal vol! We geven hun een sixpack koud bier en wij kunnen na en paar foto’s weer verder. Super. We hebben ons lesje wel weer geleerd!

Vuurland

Om in Ushuaia, Vuurland te komen moeten we een stukje door Chili. In dit stukje Chili is ook de ferry door de straat van Magalan. Het waait niet hard dus hij vaart gelukkig. Op één dag passeren we twee keer een grens en beide grensovergangen gaan soepeltjes. Papieren en paspoorten afstempelen, een korte blik in de koelkast en door kunnen we. De laatste nacht van onze race naar het zuiden staan we iets ten noorden van Rio Grande op een mooi wild strand naast een hoge klif. Het waait stevig, we worden gezellig in slaap gewiegd.

De volgende dag verandert het landschap dramatisch. In het droge kale platte Patagonische steppelandschap komen steeds meer struikjes, lage boompjes tevoorschijn. In de verte zien we de eerste uitlopers van de Andes. Hoe dichter we bij Ushuaia komen hier hoger de bomen en groener het gras. We zien de besneeuwde bergtoppen in de verte en het regent af en toe. Ongelofelijk hoe snel de omgeving maar ook de weersomstandigheden veranderen. Bij een groot meer stoppen we even om te genieten van het uitzicht. Dit zal de komende maanden ons venster worden. Maar eerst iets nog specialer, Antarctica!

Klaarmaken voor inschepen

In Ushuaia parkeren we Kasa op de boulevard met uitzicht op de cruiseschepen. Het is hier echt koud, de sneeuwgrens ligt maar een paar honderd meter hoger. We hebben een dag speling dus de volgende dag hebben we tijd om het stadje te bekijken en ons te melden bij Freestyle, het reisbureau waar we onze last minute tickets geboekt hebben. We krijgen van hun warme skibroeken, handschoenen en een waterdichte rugzak te leen en ieder een muts en een buff als presentje. Jassen krijgen we als het goed is aan boord van Quark, de cruise maatschappij.

Het reisbureau heeft een paar eigen parkeerplaatsen vlak bij hun kantoor. Hier kunnen we Kasa stallen voor de komende tien dagen.

In het stadje ga ik op zoek naar wat nieuwe kleren. Ik ben uit mijn spijkerbroek gescheurd en kan zo natuurlijk niet op cruise waar de gemiddelde prijs iets van 20000 dollar is;-)

Kleding en eigenlijk alles blijkt onbetaalbaar in Ushuaia. Het stikt van de zogenaamde Taxfree shops waar echt alles te koop is maar er wordt alleen dure merkkleding verkocht voor prijzen die minimaal twee keer zo hoog zijn dan in Europa. In een klein winkeltje in een achterafstraatje, niet voor toeristen koop ik uiteindelijk een broek en een shirt. Bij een apotheek kopen we zeeziekte pillen, we zijn er klaar voor!

‘s Avonds en de volgende ochtend maken we alle restjes op die niet houdbaar zijn. De Ocean Explorer is vroeg in de ochtend aangekomen. We brengen onze bagage, twee grote gele tassen, naar een depot vlakbij. Daarna hebben we nog tijd om naar de kapper te gaan. We laten allebei onze haren wassen en flink kortwieken door een uitstekende kapper. New look, nieuwe kleertjes, we kunnen op cruise! Vanaf de boulevard worden we om drie uur ’s middags opgehaald door een bus die ons naar de haven brengt. Maar een paar honderd meter overigens. Het gaat nu echt beginnen….  we hebben er ongelofelijk veel zin in!