03 Chili

De grens over

De grens is vrij kort na de tunnel die onder het hoogste deel van de bergpas gaat. Alle voertuigen moeten een enorme overdekte hal inrijden waarin de immigratie en douane van zowel Argentinië als Chili zijn. Wel zo handig op deze plek, de grens ligt namelijk op 3000 meter hoogte en het is hier vaak heel slecht weer. Op zich dus een best efficiënte grens maar we hadden de pech dat de TIP formulieren op waren. Die zijn voor buitenlandse voertuigen nodig om je auto tijdelijk te importeren. Het probleem was vooral dat het lang duurde voordat wij, en ook de juiste beambten, het probleem doorhadden. Maar uiteindelijk werd er in een ander gebouw toch nog een stapeltje TIP-formulieren gevonden. Nog een snelle inspectie van de koelkast op vlees en groente en dan mogen we verder. We zijn in Chili! Vlak na de grens stoppen we even in Portillo, een populair en spectaculair gelegen wintersportplaatsje met een paar liften en één groot geel hotel. De sneeuw op deze hoogte is inmiddels geheel verdwenen maar het uitzicht over het turquoise meer en de besneeuwde zesduizenders is adembenemend.

In Chili is de pas veel steiler dan aan de andere kant in Argentinië. Over een hemelsbrede afstand van iets meer dan twee kilometer daalt de weg 600 meter via een stuk of 25 spectaculaire haarspeldbochten. De weg loopt vervolgens via een prachtig groen diep dal tussen de hoge bergen verder naar beneden. Naast de weg is een kolkende bergrivier die bijna net zo snel stroomt als wij kunnen rijden. Na verloop van tijd komen we in de bewoonde wereld en wordt het verkeer door de smalle langgerekte bergdorpjes zo druk dat het filerijden wordt. Wat ons opvalt zijn de vele fragiele hangbruggen over die kolkende rivier waarover mensen (alleen lopend) bij hun huis aan de overkant kunnen komen.

Na het door economische problemen geteisterde Argentinië hadden wij Chili welvarender verwacht maar dat lijkt op het eerste gezicht toch niet zo te zijn. Veel huizen zijn hier duidelijk primitiever en soms zelfs ronduit krakkemikkige hutten. Misschien ook een gevolg van de aardbevingen die her vaak voorkomen. Wat ons ook opvalt zijn de vele Chileense vlaggen. Beetje zoals in Zwitserland. Chilenen zijn zo te zien erg trots op hun vlag, die overigens ook echt wel mooi is.

Van oceaan naar oceaan

Het ‘doel’ voor het eerste deel van onze Zuid Amerika reis was van de Atlantische oceaan naar de Stille Oceaan te rijden. Omdat Chili een smal land is en we op een gegeven moment op een mooie tolweg aankomen kunnen we dezelfde middag nog in een paar uur tijd naar de kust rijden. Het bijzondere was dat het tijdens de afdaling van de Andes naar de laagvlaktes met de wijngaarden eerst steeds warmer en warmer werd en het vervolgens weer steeds kouder werd toen we de kust naderden. Door de koude oceaanwind koelt het snel af en gaan de raampjes weer dicht en de kachel aan. Ze zon staat al laag als we bij Vina del Mar, een gigantische havenstad aankomen. Een klein bijzonder momentje. De laatste keer dat we de Stille Oceaan zagen was dertig jaar geleden tijdens onze huwelijksreis toen we aan de overkant in Nieuw Zeeland waren.

We rijden een stukje verder naar het zuiden, naar Laguna Verde waar we op IOverlander een camping gezien hebben. Campings lijken in Chili wat dunner bezaaid te zijn dan in Argentinië, heel veel keus hebben we in dit gebied ieder geval niet. Het blijkt overigens een mooie locatie te zijn maar wel stukken duurder dan we gewend waren en een sanitair blok niveau Siberisch strafkamp. Geen deuren, ijskoud water en gewoon smerig. Omdat we nog geen Chileens geld hebben mag ik wat geld lenen van de campingeigenaar Oscar. Hiermee kunnen we de volgende dag de bus nemen naar de stad Valparaiso. Het ritje van drie kwartier met de bus is op zich al een belevenis. Wat een verschil met Nederland. Werkelijk iedereen is met elkaar aan het kletsen, de raampjes staan open en de chauffeur is ook DJ, en dat voor zestig cent.

Bliksembezoek aan een kleurrijke stad

Valparaiso is de oorspronkelijke grote havenstad van Chili en was tot de opening van het Panama Kanaal in 1914 voor Zuid Amerika de belangrijkste en welvarendste stad van de westkust. De rijkdom trok in de negentiende eeuw grote groepen immigranten uit vooral Europa die zich vestigden op de vele kleine steile heuvels rond de haven en daar kleurrijke huizen bouwden. De heuvels zijn zo steil dat er in de hele stad kabelspoorlijnen waren (funiculars) om makkelijk omhoog te komen

Van de oorspronkelijk iets van dertig van deze liften zijn er zeven nog steeds in bedrijf en nu ook een toeristische attractie. Het centrum van Valparaiso staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Nadat we geld gehaald hebben wandelen we een paar uurtjes over een paar van deze heuvels en drinken koffie in een cafeetje waar opvallend veel Duits wordt gesproken. Met een fenicular dalen we weer af naar zeeniveau en nemen de bus terug Laguna Verde.

Terug op de camping pakken we de fietsen, kopen we een paar biertjes en empanadas in een buurtwinkeltje en fietsen naar het strand voor een sundowner. Het is lekker weer en omdat het zondag is ook gezellig druk. Zwemmen is waarschijnlijk vanwege de wind en golven vandaag verboden maar het zeewater is ook nog niet echt op een uitnodigende temperatuur. Zodra de zon in de zee zakt koelt het door de zeewind onmiddellijk af en fietsen we snel weer terug naar de camping.

Op naar Santiago, klaar maken voor de stalling

Vanaf Laguna Verde rijden we de volgende ochtend naar Santiago, de hoofdstad van Chili. Het is maar iets van 150km en dankzij de prima tolwegen doen we er niet zo heel lang over. We vergeten op een gegeven moment wel naar een tolstation te rijden wat alleen hoeft als je geen abonnement hebt. Dee meeste hebben dat hier wel natuurlijk. Laten we hopen dat de camerasystemen geen Nederlandse kentekens herkennen. In Santiago staan we een paar dagen op een plek waar we ook Kasa de komende vijf weken gaan stallen. Het is geen officiële camping, eigenlijk gewoon de achtertuin van Matias die een mooi stukje grond en een huis met zwembad heeft in een buitenwijk van Santiago. En als je dat dan op de app ‘IOverlander’ zet komen er vanzelf wel gasten. Best slim, zeker in een gebied waar vrijwel geen campings zijn. Wat minder handig is dat Matias zijn tuin ook af en toe verhuurt aan grote groepen voor familiereünies. En omdat de zomervakanties hier net aan het beginnen zijn is het blijkbaar nu de tijd voor familiebijeenkomsten. Wij moeten de eerste twee dagen de tuin delen met feestende Chilenen en een zwembad vol gillende kinderen. Heel veel last hebben we er niet van. Wij zijn zelf die dagen druk bezig met kleren en beddengoed wassen, klusjes aan de auto en nog wat schilderen en we gaan nog een middagje naar de stad Santiago.

Van Santiago hadden we meer verwacht. Behalve een grote kathedraal en een mooi plein is er niet veel te beleven vinden we. We dachten even het centrum te gaan bekijken en dan gezellig uit eten te gaan. Maar de meeste restaurants zijn gesloten, uit eten gaan doe je hier blijkbaar rond lunchtijd. Uiteindelijk eten we een snackmaaltijd in een op zich best gezellig café vergezeld van een literfles Heinekenbier. Die lunch houden we dus nog te goed. Het versturen van de kaarten voor Bien haar project ging wel heel makkelijk hier,

De laatste twee dagen hebben we samen met wat andere overlanders het rijk alleen in de mooie tuin met zwembad. We hebben een gezellig tijd met een Nederlands en een Canadees stel en vermaken ons prima.

Terug naar huis voor de feestdagen

13 december nemen we ’s avonds een Uber naar het vliegveld en laten we Kasa achter. Toch wel even slikmomentje maar we hebben wel het gevoel dat hij hier veilig staat. We worden om acht uur ’s avonds opgehaald door Jean, een Uber chauffeur die in de buurt woont en die we twee dagen eerder hebben ontmoet toen we naar Santiago gingen, een rit van bijna een uur! Jean is een immigrant uit Haïti, woont hier al een jaar of tien en spreekt perfect Engels met een beetje Amerikaans accent. Hij praat honderduit over o.a. zijn geboorteland, zijn bedrijf samen met zijn vrouw, zijn studie en zijn dromen (bv president van Haïti worden). Het geeft ons ook een aardig inkijkje hoe het is om als immigrant hier in Chili te wonen. We spreken met Jean of dat hij ons over vijf weken weer mag komen ophalen.

Het eerste deel van de reis zit er op. In twintig vermoeiende en saaie uur vliegen we via Barcelona naar Amsterdam waar we door schoonzoon Martijn worden opgehaald. We gaan in Nederland de feestdagen doorbrengen, even samen zijn met onze kinderen, familie en werken. Het is grijs, donker en nat in Nederland, wel weer even wennen hoor. Over vijf weken vliegen we terug naar Santiago voor een volgende etappe van tien weken.

Korte terugblik eerste deel

We hebben de afgelopen tien weken ongeveer 3500 kilometer gereden, niet al te veel dus en dat beviel eigenlijk wel. Sommige medereizigers die met dezelfde boot in Montevideo aankwamen hebben inmiddels al drie keer zo veel of meer kilometers gereden. We hebben ook rustig gereden, meestal stond de cruise control op 75 kilometer per uur. Dan kunnen we nog op normaal volume met elkaar praten. We verbruiken tot nog toe gemiddeld 18 liter diesel per 100 kilometer wat helemaal niet tegenvalt voor een 9 ton zware truck. Het reizen is ons goed bevallen en de combinatie met een beetje werken ging prima. We hebben een eerste indruk van Zuid-Amerika en die is heel goed. Dat smaakt naar nog veel meer!