26 december – 4 januari 2007
We gaan de Sahel in
Aankomst in Senegal
Met een slakkengang rijden we St. Louis binnen. De frustraties zijn snel vergeten als we deze gezellige puinhoop binnen rijden. Plotseling zie je weer vrouwen op staat, hoor je muziek, lachen de mensen naar je. Ik ken de weg hier nog van een paar jaar geleden en we rijden een klein rondje door St. Louis. Bij de enige geldautomaat trekken we CFA’s (de muntsoort van West Afrika) uit de muur. Op de weg naar een camping, zo’n 20 km onder St. Louis worden we wederom aangehouden door de politie die deze keer om onze twee gevarendriehoeken vragen. We hebben het helemaal gehad met die gasten. We hebben er maar één bij ons maar zeggen dat we er zelfs drie hebben maar dat we dan wel de hele auto moeten uitladen midden op staat. Blijkbaar zijn we overtuigend want na korte tijd mogen we doorrijden. Later horen dat echt bijna niemand hier langs komt zonder minimaal 10 euro te betalen. Vermoeid komen we aan in de ‘Zebrabar’, een camping van een Zwitsers stel met kinderen, waar we voor het eerst deze reis koud bier kunnen kopen. We trakteren ons zelf op een tweede kerstdag-maaltijd in het restaurant.
Zebrabar
De Zebrabar, iets ten zuiden van St Louis, is een populaire hangout voor overlanders aan de Senegal rivier en vlakbij de oceaan. Pieter en Janne konden een beetje bijkomen met het lesprogramma terwijl Stijn lekker aan het spelen was. De laatste dagen in Mauritanië hadden we gemerkt dat we steeds meer remolie verloren dus voor mij was het tijd voor een sleuteldag. De remcilinder van het linker achterwiel bleek te lekken. Gelukkig hadden we een reserve cilinder meegenomen dus die kon ik monteren. Na het openen van de remtrommel en de cilinder bleek er vooral veel zand in te zitten dus de oude cilinder bewaren we nu als reserve. Verder repareer ik één van de twee zonnepanelen zodat we nu hopelijk ook bij langere tijd stilstaan de batterijen vol kunnen houden.
Op de camping ontmoeten wederom een Nederlands stel, ditmaal Ruud en Yvonne die al 19 maanden onderweg zijn met hun landrover 109 legerambulance uit 1979. Zij hebben ongeveer de route gereden die wij van plan zijn te gaan rijden. De landrover ziet er gaaf uit maar volgens Ruud heeft hij van de 19 maanden reizen er 4 maanden aan moeten sleutelen om hem rijdend te houden. Alles wat kapot kan gaan is kapot gegaan en ook als wij hen ontmoeten ligt één van de veerpakketten op de grond ter reparatie. Verder ontmoeten we Craig en Anja, een leuk Engels/Duits stel die met een(iets nieuwere V8-) landrover een paar maanden door Afrika reizen om straks weer verder te gaan bouwen aan een huis in Sri Lanka. Verder maken we kennis met Dave, een gepensioneerde Engelse ornitholoog, die zijn huis verruild heeft voor een 4WD VW transporterbus, verbouwd tot eenvoudige camper en nu met zijn oude hond de winters in Afrika doorbrengt en de zomers in Europa. Hij heeft echter op dit moment veel problemen met zijn eigen gezondheid en die van zijn hond.
In de loop van de volgende dagen komen ook Enzo en Marjon en Thomas en Claudia aanrijden. Met Enzo ga ik een keer een middag naar St. Louis om boodschappen te doen, geld te halen en het verslag van Mauritanië op te sturen. Verder zijn er nog diverse andere Engelse, Duitse, Franse en Zwitserse gezelschappen. Allemaal superaardige mensen, waar we een leuke tijd mee beleven. De kinderen zijn ook helemaal in hun nopjes met de camping, vooral met de andere Nederlanders. Bovendien is er een kleine speeltuin, een standje, hangmatten en kun je gratis kano’s en surfplanken gebruiken als je wilt. Wij kanoën een keer naar het eiland dat de Senegal rivier van de zee scheidt en gaan een keer windsurfen. Ik ga een paar keer met Stijn en Janne naar het dorp fietsen voor boodschappen.
Janne heeft een vriendinnetje gevonden in Samira, de zevenjarige dochter van Martin en Ursula (eigenaren van de Zebrabar) die Frans, Duits en een beetje Engels spreekt. Ze hebben het samen reuze naar hun zin en gaan af en toe samen naar het nabijgelegen dorpje om daar met vriendinnetjes van Samira te spelen. Ook komen Samira en vriendinnen uit het dorp soms bij ons in de truck spelen. Vooral onze grote kleurpotlodendoos vinden ze geweldig.
Pieter en Stijn vinden het vooral leuk om met zand te spelen en te kletsen met de andere Nederlanders. Pieter is vooral te vinden bij Enzo en Marjon en hun hond Rex. Stijn maakt het allemaal niets uit, zit nog lekker in zijn eigen wereldje, en legt vele kilometers af met zijn speelgoed Parijs-Dakar truckje. Soms laten we Stijn letters van het alfabet schrijven in het zand en op papier.
Oud en nieuw
Oudejaarsdag viel dit jaar samen met het Islamitische offerfeest en toen Janne en Samira op die dag bij Gadi aan het spelen waren kregen ze een grote geitenpoot cadeau die ze samen achter zich aan over de grond terug naar de camping hebben gesleept. Op oudejaarsavond hebben Samira, Janne, Emma (een Frans meisje) en een paar meisjes uit het dorp een dansje ingestudeerd en tijdens een grote barbecue van de camping aan iedereen laten zien. Naast het dansje van de meiden was er een grote barbecue, een kampvuur, vuurwerk, trommels, vuurspuwers, etc. Jacobine had zelfs oliebollen gebakken, Al met al een onvergetelijke jaarwisseling.
Op nieuwjaarsdag bellen we met de satelliettelefoon naar de opa’s en oma en wordt Kasa door Craig van een naam en tekening van een schildpad voorzien. Craig is zelf behalve timmerman ook een tatoeëerder en vindt het leuk om te schilderen. Het resultaat is te zien op de foto’s . De volgende dag is Craig jarig en om hem te bedanken voor de tekening bakt Jacobine een grote schaal appelflappen, die heel goed in de smaak vallen.
In konvooi naar Gambia
Na ruim een week relaxen wordt het tijd om weer op weg te gaan. Ruud en Yvonne, die eigenlijk op weg naar huis zijn, hebben besloten om ook naar Gambia te gaan (de verkeerde kant op) en samen met Craig en Anja en Dave vertrekken we met vier auto’s richting Gambia. Om lastige politiecontroles te vermijden en om iets meer van het echte Senegal te kunnen zien nemen we niet de normale doorgaande weg via Dakar maar rijden via binnenwegen. Dave voelt zich weer stukken beter en is blij om met dit kleine konvooi naar Gambia te rijden. De wegen zijn soms erg slecht maar over het algemeen gaat het best. Craig ’s auto moeten we twee keer repareren. Eén keer een kapotte brandstofpomp, de tweede keer een gebroken brandstofleiding. Gelukkig heb ik wat spullen bij me om ter plaatse alles te repareren. Zo kon ik weer wat terugdoen voor Craig en zo helpen we elkaar. In drie dagen en twee bushcamps bereiken we de grens van Gambia Gambia.
De laatste nacht in Senegal is Dave is Dave wat zenuwachtig voor de grens in verband met het pistool dat hij bij zich heeft. Hij besluit het maar te begraven om op zijn terugweg over een paar weken weer op te graven. Achteraf maar goed ook, want zijn auto heeft weinig verstopplekjes en wordt aan de grens heel goed onderzocht.
