04 Chili deel 2

Terug naar Santiago

Na een onderbreking van vijf weken in Nederland vliegen we weer terug naar Santiago. Zoon pieter brengt ons om vier uur ’s morgens naar Schiphol. De afgelopen vijf weken zijn omgevlogen maar heeft het naar ons gevoel vrijwel constant geregend. Gelukkig de laatste week nog een beetje echte winter mogen beleven en zowaar nog een pak sneeuw.  We hebben rond kerst en oud en nieuw veel tijd kunnen doorbrengen met ons gezin, familie en vrienden. Precies wat deze tijd van het jaar zo bijzonder maakt. Verder weer een paar weken kunnen werken en uiteraard in januari naar de Dakar gekeken op televisie. Het gaat dan toch wel weer kriebelen hoor.

Over de vlucht valt weinig meer te zeggen dat deze saai en lang is en vooral saai en lang. Het enige leuke was dat we een tijdje over de Amazone zijn gevlogen en net voor de landing bij zonsondergang langs de besneeuwde toppen van de Andes. Na bijna 24 uur reizen zijn we weer bij Kasa die de afgelopen weken heel wat beter weer heeft mogen meemaken aan de rand van een zwembad en onder een dun laagje zand zit.

Santa Rita en Starlink

Het is weer heerlijk slapen in Kasa en uitgerust worden we de volgende dag wakker in de  zonovergoten tuin van Matias. Er staan nog een paar overlanders waar het gezellig mee kletsen is. We maken onder andere kennis met een Nederlands stel Peter en Anette die ondereg zijn met hun Landcruiser.  De eerste missies is geld halen en boodschappen doen. Dat ga ik op de fiets doen. Tweede missie is een Starlink bestellen. Dit is het satelliet systeem van SpaceX van Elon Musk waarmee je wereldwijd met internet verbonden kunt zijn. Voor ons vooral handig om op afgelegen plaatsen toch te kunnen werken. In Chili kun je online voor de helft van de normale prijs refurbished sets bestellen en daar maken we meteen gebruik van. Omdat het een paar dagen duurt voordat de set geleverd zal worden en er in het weekend een paar feesten gepland staan op het terrein vertrekken we een eindje buiten Santiago. We willen naar een wijnproeverij en hebben op goed geluk Santa Rita uitgekozen. Als we er aankomen zijn er geen kaartjes meer voor die dag maar wel voor zondag, de volgende dag. We bezoeken alvast het museum dat bij de wijngaard hoort en echt heel erg de moeite waard is, doet qua collectie voorwerpen niet onder voor het nationaal museum in Santiago.

Het gekke is dat er eigenlijk helemaal geen campings zijn in en rond Santiago, wat echt een groot gebied is. Via Google Maps vinden we wel iets wat als camping staat aangegeven maar ook dit blijkt, net als de plek van Matias, geen echte camping maar een terrein voor verjaardagsfeestjes en zo. Het is wel een leuk plekje met een zwembad en na wat onderhandelen mogen we er staan, het kostte alleen veel moeite om Kasa door het hek te wurmen. Er is alleen geen douche maar die hebben we zelf tegenwoordig. We blijven hier twee nachtjes staan en gaan zondag met onze vouwfietsen naar de wijngaard Santa Rita, een kilometer of negen verderop. Het is snikheet maar we genieten enorm van het fietstochtje en de heerlijke wijnen die we te drinken krijgen. De hacienda Santa Rita is al eeuwenoud maar wijndruiven worden er pas vanaf eind 19^e eeuw verbouwd. Het verhaal van Santa Rita is dat Bernardo O’Higgins en zijn 120 mannen er zich verstopten in de kelders van het grote huis, nadat ze in 1814 tegen het Spaanse leger hadden gevochten voor de nationale onafhankelijkheid. Daarom zie je op veel wijnfles etiketten van Santa Rita het nummer ‘120’.

Na twee dagen gaan we maandagmiddag weer terug naar de camping van Matias waar dinsdag als het goed is de Starlink zal aankomen. Peter en Anette zijn ook weer teruggekomen, zij wachten al een tijdje op een afspraak voor een onderhoudsbeurt voor hun auto.  De Starlink arriveert gelukkig de volgende dag en al snel hebben we het ding aan de praat. We kunnen nu vrijwel overal in Zuid Amerika verbonden worden met internet. Het is nog een beetje behelpen met de losse schotel op een standaard maar die gaan we tzt vast inbouwen in een doos op het dak. Die avond hebben we nog een laatste gezellige avond in Santiago met een Duits stel (Nicolas en Beate) en een gezellige Braziliaan met een volkswagenbusje van wie we de naam vergeten zijn (Link Insta) en die op het punt staat opa te worden.

Route du soleil naar het noorden

De dagen er na gaan we langs de kust naar het noorden rijden. Het plan is om de Atacama woestijn te gaan verkennen en vandaar naar het noorden van Argentinië. We hadden ons verheugd op mooie stranden en lekker weer maar dat valt dus tegen. De stranden die er zijn vaak bezaaid met afval en erg druk omdat het nu vakantietijd is voor de Chilenen. Maar het vervelendste is nog wel dat het gewoon berekoud is en het zeewater nog kouder. Door de koude golfstroom is het langs de kust wel een graad of tien kouder dan in het binnenland. We blijven daarom maar doorrijden naar het noorden omdat op dit halfrond geldt: het zonnige noorden! En dat lukt. Als we eenmaal een kilometer of duizend naar het noorden zijn gereden wordt het inderdaad steeds beter weer. Het zeewater is nog koud maar de korte broek kan weer aan. We bezoeken een paar kustplaatsjes die door de vakantiedrukte erg gezellig zijn. In Caldera kopen we verse vis in de haven. Vanaf Caldera rijden we verder naar het noorden door het nationaal park Pan de Azucar wat we best mooi vinden maar ook hier volle campings. Het verdienmodel van een nationaal park is hier anders dan we gewend zijn zeg maar.

Paranal sterrenwacht

Het was de bedoeling een paar dagen langs de kust te blijven maar we hebben met geluk een rondleiding kunnen boeken bij de Europese sterrenwacht in Paranal. (website ESO Paranal) Meestal zijn deze wekelijkse rondleidingen lang van tevoren volgeboekt, zeker in de vakantietijd maar er waren twee plaatsen vrijgekomen door een annulering. Meteen hebben we geboekt, dat is een buitenkansje. Dat betekent wel dat we weer snel verder moeten. We rijden verder naar een mooi strandje onder Paposo vanwaar we de volgende ochtend naar de sterrenwacht kunnen rijden.

We komen ruim op tijd aan bij het observatorium op 2500 meter hoogte waar elke zaterdag twee gratis rondleidingen worden gegeven. Toevallig zijn er nog twee overlandtrucks met wie we uiteraard al snel contact hebben. We worden door een gids eerst rondgeleid in het verblijf van de circa 120 astronomen en technici die hier ‘s nachts aan het werk zijn en de boel draaiende houden. Het is een futuristisch gebouw, half in de berg gebouwd en is om die reden ook gebruikt in de James bond film Quantum of Solace uit 2008   (YouTube video ). Daarna gaan we per bus naar het hoger gelegen platform waar de telescopen opgesteld staan. Vier hele grote en een aantal kleinere staan op een bergtop die plat is gemaakt. De vier grote vormen samen de grootste telescoop van de wereld. We krijgen uitleg over de bouw, de geavanceerde technieken en wat er allemaal mee onderzocht wordt. Veel gaat onze pet te boven maar het is super interessant. Dit is allemaal waanzinnig hightech, alsof we zelf in een ruimteschip zijn.  De spiegels met een diameter van 8,2m  zijn opgebouwd uit vele kleinere spiegels die allemaal apart op micrometer niveau versteld kunnen worden om de vervorming bij het draaien te compenseren. Tientallen verschillende instrumenten kunnen zowel via zichtbaar licht als onzichtbare straling de ruimte in turen. Door allerlei slimme lasertechnieken kunnen de verstoringen in de atmosfeer gefilterd worden en kunnen de schotels ook samenwerken. Maar blijkbaar kan het nog beter want op een berg 20 kilometer verderop wordt een nog veel grotere telescoop gebouwd met een diameter van 39 meter. Planning is dat deze in 2028 in bedrijf gaat.

Antartica?

We blijven die nacht samen met de twee andere overlandtrucks (een MAN en een Steyr) kamperen vlak bij de sterrenwacht. We hopen ’s nachts de vier lasers te zien die gebruikt  worden voor de atmosfeer compensatie maar we krijgen ze niet te zien. We zien wel de schotels één voor één openen en naar de hemel toe draaien. We maken kennis met de andere overlanders Gert en Evelin (link insta manfredontour) en Erik, Christa, Claudia en Ronja en Tim (auf-achse-sein) met wie we een gezellige tijd hebben totdat de volgende morgen ieder weer zijns weg gaat. Veel mooie verhalen uitgewisseld en wij worden enthousiast gemaakt voor een cruise naar Antarctica vanuit het zuiden van Argentinië. Wie weet iets voor komende winter?

Eerste echte hoogtetest

Gert en Evelin zien we die middag nog een keer bij de Mano de Desierto, een bijzonder kunstwerk in de Atacama woestijn, waar we uiteraard mee op de foto willen.  Vanaf daar rijden we verder door een vrij eentonige en vlakke zandwoestijn. We passeren gigantische kopermijnen en een stukje voorbij de mijnstad Calama vinden we een prachtig overnachtingsplekje langs de Rio Salado. Het is niet meer dan een kleine verzameling beekjes maar ondanks het weinige water is de woestijn over een breedte van een paar honderd meter mooi groen en vol met vogels.  Na een rustige nacht gaan de een eerste echte hoogtetest doen met Kasa. We gaan een stukje over de Altiplano rijden, de grote hoogvlakte, gemiddeld 4000m hoog die zich in de Andes uitstrekt over Peru, Bolivia, Argentinië en dus ook een stukje in Chili. We volgen de B-159 en de B-245 naar San Pedro de Atacama en komen op ruim 4400 meter hoogte. Kasa doet het tegen onze verwachtingen in uitstekend, alleen als de motor weinig toeren maakt zijn er grote zwarte uitlaatgassen maar zodra de turbo oppakt zijn die weg en is er genoeg power. Met ons gaat het ook goed al zijn we op die hoogte wel heel kortademig.  We zien onze eerste groepen guanaco’s en vicuna’s. Beide lama-achtigen die met name op de hoogvlaktes leven. De guanaco’s zijn iets groter en hebben een wat donkerder gezicht en de vicuna’s zijn wat kleiner en hebben een lichter gezicht.  Wat ons verbaasde is dat hoe hoger we komen hoe groener het wordt, vanaf rond de 3500 meter maken cactussen plaats voor gras. Nog hoger wordt het weer kaal en daar weer boven ligt sneeuw. Maar dan heb je het wel over hoogtes van 6000m. Het is een gebied met vulkanen en het plan was om onderweg een geiserveld te bezoeken maar toen we lazen dat je daar flink voor moet betalen en het bovendien heel toeristisch is hebben we dat maar overgeslagen. We slapen ergens onderweg in een gravelpit en zijn de volgende dag afgedaald naar San Pedro dat op ca 2500m ligt. Hoogtetest geslaagd.

Camping en change of plans

In San Pedro gaan we eerst naar het postkantoor voor Bien haar kunstproject en doen we wat boodschappen bij een kleine supermarkt. San Pedro blijkt een gezellig dorpje te zijn vol met backpackers, reisbureautjes, pensions en restaurantjes. Na een week wordt het voor ons wel weer eens tijd om een camping op te zoeken. Een stukje buiten San Pedro is een camping bekend bij overlanders, een mooie plek in een prachtig stukje natuur dat ons doet denken aan de Afrikaanse savanne. Tijd om de was te doen, de auto te smeren en weer wat werk te doen. Intussen zijn we een nieuw plan aan het smeden. Het oorspronkelijke plan was namelijk om vanaf hier naar Argentinië te gaan maar we komen er achter dat vanaf hier ook een bergpas is naar Bolivia die uitkomt in een prachtig natuurgebied tussen vulkanen en zoutmeren. Zo gezegd zo gedaan. Omdat het een uitgestrekt en ruig gebied is zonder voorzieningen tanken we Kasa helemaal vol en kopen we 60 liter drinkwater. Iets dat we normaal niet doen maar het kraanwater is hier brak en ook na filteren nog steeds niet lekker. We doen boodschappen voor een week  in het lokale supermarktje waar ook weer een verhaal aan vast zit want officieel mag je geen versproducten mee naar Bolivia nemen. Maar ook geen noten, honing, meel, etc. Dat wordt dus alles goed verstoppen. We kopen ook een zakje gedroogde cocabladeren waarvan gezegd wordt dat het helpt tegen de hoogteziekte. De laatste avond hebben we nog een super gezellige avond met Inge (link insta Inge), een Nederlandse die heel stoer alleen reist met haar landcruiser. Ook zij heeft veel gereisd in Afrika en gek genoeg schept dat toch meteen een band.

De laatste dag in Chili gaan we eerst weer terug naar San Pedro om Boliviaans geld te halen dat we nodig hebben voor het nationaal park maar vooral om een carnavalsoptocht te gaan bekijken. Het echte carnaval is pas over een week maar deze optocht ter ere van Maria (begrijpen we) is al een fantastische kleurrijke belevenis. Ondanks de hitte, het is minstens 35 graden in de zon, wordt er enthousiast muziek gemaakt, gedanst en gefeest. Alsof het februari in Nederland is. Enig verschil met Nederland dat er alleen water wordt gedronken en geen stampende housemuziek is maar toeter en blaasmuziek. Ik vind het leuker eerlijk gezegd.

 

We rijden ’s middags een stukje de pas op richting Bolivia en blijven een nachtje op ongeveer 3500 meter staan om aan de hoogte te gewennen. We staan op een mooi plekje met uitzicht op de Licancabur vulkaan waar we al een paar dagen op wat grotere afstand naar kijken. Met 5916 meter hoogte één van de hoogste ter wereld. Echt heel indrukwekkend. De volgende ochtend rijden we verder de pas op naar de grens met Bolivia. Op een hoogte van 4480 meter verlaten we Chili. Een prachtig land waar we nog lang niet op zijn uitgekeken en waar we zeker nog terug zullen komen.