03 Soedan

Met de ‘Sinaï’ over het Nassermeer

Na de gebruikelijke chaotische grensformaliteiten in de haven van Aswan lopen we bepakt met rugzakken naar de ferry die aan een soort kade ligt afgemeerd. Het aan boord komen is een soort van survivaloefening. Er is maar één smalle deur als ingang waar behalve de honderden passagiers ook nog eens duizenden en duizenden dozen, tassen, manden doorheen moeten die de passagiers als bagage meenemen. Veel mensen hebben een halve vrachtwagen aan bagage bij zich. Omdat ze dat niet zelf kunnen dragen huren ze kruiers in die voor hen de bagage aan moeten boord brengen. Die kruiers moeten dus niet alleen de spullen aan boord brengen maar ook na elke doos, zak, tas of mand via dezelfde ingang en gangetjes er dringend en duwend weer uit. Aan een doorgeefsysteem hebben ze blijkbaar nog niet gedacht. Dat levert een zwetende schreeuwende en vaak zelfs vechtende menselijke flessenhals op waar wij met de kinderen ook door heen moeten. Met veel geschreeuw en geduw lukt het ons uiteindelijk onze ‘first class cabin’ te bereiken, wat niet veel meer is dan een klein smerig hokje dat sinds de tewaterlating nooit meer is schoongemaakt. We maken het doorgezakte stapelbed op met de meegebrachte lappen en slaapzakken en leggen de dekens die op de bedden lagen op de vloer zodat we daar ook op kunnen slapen.

Het schip zelf is precies zoals we het ons herinneren van de vorige reis, alleen nu nog viezer en roestiger. De toiletten zijn ongelofelijk vies en we kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe de mensen, zowel mannen en vrouwen dragen hier lange jurken, hier hun behoefte doen. We moeten er ook maar niet te veel over nadenken in wat voor omstandigheden het eten klaargemaakt wordt voor de pak hem beet zevenhonderd passagiers. Maar we gaan onze bonnen toch inleveren en we moeten zeggen, het eten zag er best goed uit en smaakte ook redelijk.

De ‘Sinaï’ vertrekt uiteindelijk na vele uren wachten om een uur of vijf ’s middags. De barge met Kasa is dan ook net vertrokken. De meeste andere overlanders slapen op het dek en omdat de zon om zes uur onder gaat en er geen verlichting aan dek is gaat iedereen vroeg slapen. Wij slapen wonderwel goed. Janne en Stijn in het bovenste bed, Bien in het onderste bed en Pieter en ik op de vloer. Als we wakker worden passeren we Abu Simbel, de tempel waar we een paar dagen geleden nog waren.

Aankomst in Wadi Halfa

Nadat de Sinaï rond het middaguur in Wadi Halfa afgemeerd is duurt het nog uren en uren voordat we van boord mogen. De paspoorten worden namelijk aan boord al gestempeld er moeten de gebruikelijke dikke boeken met alle paspoort en visuminformatie in het Arabische schrift worden ingevuld. Vanaf de haven gaan we met kleine pick-ups naar het stadje en vinden een kamer bij het nieuwe ‘Kilopatra’ hotel, waarschijnlijk een misspelling van ‘Cleopatra’, maar dat soort dingen zie je hier heel vaak en niemand maakt zich daar druk over.  We hebben een kamer met vijf bedden, één ventilator, één lamp en één stopcontact maar we mogen niet klagen. Het is al een hele verbetering ten opzichte van vroegere hotelaanbod in het stadje.  Omdat er goud gevonden is in dit gebied zijn er tienduizenden gelukszoekers her en der in de woestijn aan het graven en daardoor is het in Wadi Halfa ook drukker dan gebruikelijk. De vele restaurantjes zijn allemaal drukbezocht en in één van de tentjes gaan we ’s avonds met een groepje wat eten en drinken.

De volgende dag doen de kinderen schoolwerk in de hotelkamer en ga ik ons laten registreren bij de politie. Dat moet hier in Soedan, ook al ben je al ingestempeld. En uiteraard moet er weer betaald worden voor nog meer stempels in de paspoorten. Vanaf een heuveltop midden in de stad zien we aan het eind van de middag in de verte de barge met onze auto’s en motoren aankomen.

Kasa bevrijden uit de haven

Via Muzur, het regelmannetje van de stad voor overlanders, die we ook al kennen van de vorige reis, horen we dat we de volgende ochtend de voertuigen kunnen gaan ophalen. Hij heeft al onze Carnets al verzameld en is al begonnen met de afhandeling bij de douane. ’s Avonds gaan we met het Zuid Afrikaanse stel Derk en Maggie bij een ander restaurantje vis eten. Het gekke is dat de Soedanezen dus geen rijst of iets dergelijks eten als basis. Alleen brood en bonenprut. Derk is in Nederland geboren en al in de jaren zestig naar Zuid-Afrika gegaan, heeft in de jaren zeventig overlandtrucks gereden en is met zijn Engelse vrouw en kinderen twintig jaar geleden ook al eens naar Europa gereden. Genoeg gespreksstof dus.

Het ophalen van de auto’s gaat ook natuurlijk weer veééel trager dan verwacht, maar goed, we beginnen al wat te wennen aan het Afrikaanse tempo. Als eerste kunnen niet alle auto’s van de barge gereden worden omdat van een paar auto’s de Soedanese eigenaren zoek zijn. Als dat probleem uiteindelijk opgelost is valt de stroom uit en omdat dan ook de computers niet meer werken (Geen idee waar ze die voor gebruiken) moeten we wachten tot er weer stroom is. Uiteindelijk rijden we met zijn allen om een uur of drie de haven uit. Eindelijk weer vrij!

We doen nog snel wat kleine boodschappen op de markt en na van iedereen afscheid genomen te hebben vertrekken we samen met Kosta en Katrijn Link uit het stoffige Wadi Halfa.

Met Kosta en Katrijn door de Sahara

Omdat er nu aan de oostkant een mooie asfaltweg ligt en we toch wel een beetje het Sahara-gevoel willen krijgen willen we een ‘track’ volgen langs de andere kant van de Nijl. De track, een soort digitaal spoor op de GPS, hebben we via via gekregen en is een paar maanden geleden gereden. Probleem is alleen dat de track niet 100% compleet is en we dus af en toe toch zelf onze route moeten zoeken. Na een half uurtje rijden vanaf Wadi Halfa over de nieuwe asfaltweg vinden we de afslag naar de ferry die ons weer naar de nadere kant van de Nijl kan brengen. En zowaar, na even wachten komt hij vanaf de overkant naar ons toe varen. Voor 100 Soedanese Ponden (ca 20 euro) mogen we samen oversteken. Te duur natuurlijk maar ja, we zijn aan de overkant en voor de rest verdienen ze nu alleen wat geld met het overzetten van kamelen. Dit zal misschien ooit wel de oversteek worden die je neemt als je over land uit Egypte komt en naar Wadi Halfa moet.

Het eerste stuk is er nog gewoon een redelijke gravelweg richting de nieuwe weg naar Egypte die nu in aanbouw is. Bij een paar lage zandduintjes rijden we van de gravelweg af om een plekje voor de nacht te zoeken. Bij het eerste en beste zandduintje rijden we ons vast in het zachte zand en kunnen meteen aan de slag om de bandenspanning omlaag te brengen.  Elk kind weer een band. Even later kunnen we weer rijden en parkeren de auto’s voor onze eerste nacht in de woestijn van Soedan. Heerlijk om weer gewoon op onszelf te zijn met onze eigen auto en bij zonsondergang een uit Egypte meegesmokkeld koud biertje te drinken. Het is nieuwe maan en de sterrenhemel is werkelijk ongelofelijk.

De volgende drie dagen rijden we over wisselend makkelijke en moeilijke pistes naar Dongola, een prachtige tocht door de Nubische woestijn. Zand in allerlei kleuren wordt afgewisseld met steenvlakten, rotsen en grote ronde keien. De eerste dag komen we helemaal niemand tegen. Uiteraard mogen de kids ook een allemaal een stukje rijden wat ze natuurlijk geweldig vinden. Stijn alleen sturen, Janne sturen, gas en rem en Pieter heeft ook leren schakelen.

Zacht zand

Eén keer was het zand zo zacht dat we de bandendruk tot twee Bar moesten laten zakken om er doorheen te kunnen komen. Dan is het wel spannend natuurlijk of je het haalt want als je dan nog vast komt te zitten dan is negen ton toch wel erg zwaar.

Een paar keer rijden we naar de Nijl, om oude Egyptische tempelruïnes en middeleeuwse forten de zien. Ook wilde ik een groot fort te zoeken dat we drie jaar gelden vanaf de overkant gezien hadden. Helaas zijn we daarlangs gereden zonder het gezien te hebben en kwamen daarachter toen we al kilometers verder waren. Omdat de piste zo ontzettend hobbelig en slecht was zijn we maar niet teruggereden. Op een paar plaatsen komen we goudzoekers tegen die putten aan het graven zijn. Aan de omstandigheden te zien waarin ze leven komt er niet veel goud uit de grond.

Spanning bij checkpoint

Net voor Dongola hebben we nog een checkpoint waarbij de Landcruiser van Kosta en Katrijn doorzocht wordt naar??  Wij staan vlak achter hen en kunnen alles zien, de agenten zijn overigens zeer correct. Wij hebben nog steeds wat biertjes verstopt in de auto liggen en beginnen hem al een beetje te knijpen (40 stokslagen schijnt de straf hier te zijn). Maar als de agenten aan onze auto beginnen en na het begroeten van de kinderen en even door de opening naar achteren kijken wensen ze ons een goede verdere reis toe. Het is ook echt geen doen onze auto te doorzoeken. Aangekomen in Dongola kunnen we tanken en boodschappen doen en nemen we afscheid van Kosta en Katrijn met wie we een prachtige tijd in de woestijn hebben meegemaakt. Zij rijden vanaf hier richting de Meroe piramides, meer naar het oosten. Omdat wij die al eerder gezien hebben nemen wij vanaf hier de rechtstreekse weg naar Khartoem.

Tussen de Nijl en Khartoem rijden we weer de woestijn in. Bij één van de eerste bomen die we zien stoppen we voor de nacht en genieten voor de laatste keer van de Sahara. Onze nieuwe buitendouche gebruiken we nu regelmatig en is een enorme verbetering vinden we allemaal. Vanaf hier zien we de volgende dag het landschap snel veranderen. In driehonderd kilometer verandert de woestijn geleidelijk in een dichtbegroeid savanne landschap met steeds meer mensen en dieren.

Geavanceerde snelheidscontrole

De weg is uitstekend en we rijden dus lekker door. Trucks mogen in heel Soedan maar 60 rijden, echter de bussen mogen 80 rijden en uiteraard vinden wij ons meer bij die categorie bussen horen. Helaas vindt de Soedanese politie dat wij de categorie trucks horen. Bij een checkpoint komt er een agent naar ons toelopen met een foto van onze truck. Ik begrijp er eerst niets van maar de foto blijkt een half uur eerder genomen te zijn en via een draadloze verbinding hierheen gestuurd. Dat verwacht je echt niet. Gezien de hoogte van de boete (6 euro) ga ik er ook geen punt van maken. De bussen rijden overigens volgens mij meer dan 120 km/u maar de buschauffeurs weten blijkbaar precies waar de snelheidscontroles zijn.

Khartoem, stad aan de Nijl, en onderbroeken dief

We komen tijdens de avondspits aan in Khartoem en na wat zoeken vinden we de brug over het punt waar de blauwe en de witte Nijl bij elkaar komen. Traag worstelen we ons door het verkeer naar het centrum van de stad. Wat meteen opvalt: bijna niemand toetert hier! Wat een verschil met Egypte waar elke auto eens per tien seconden zijn toeter, of het liefst een driedubbele luchthoorn laat horen! Khartoem is een redelijk moderne stad met een paar mooie moderne gebouwen in Nubische stijl. Het centrum bestaat uit brede lanen met grote bomen. Eigenlijk mogen trucks niet in het centrum komen maar de politie die hier bij elk kruispunt staat laat ons overal door. Wel opletten geblazen voor lage takken dus. In de Nile Sailing Club zijn geen andere overlanders en omdat de prijzen zo belachelijk hoog zijn geworden rijden we door naar het Sudan National Camp Resort buiten het centrum.

In Khartoem hoeven we niet veel te doen behalve de standaard dingetjes. De auto nalopen, de mail te checken, geld wisselen, tanken, schooltests versturen per mail, water vullen, een wasje doen en boodschappen doen bij een echte supermarkt. Dat doen we allemaal de volgende dag dus en kunnen we na twee dagen weer verder. Enig minpuntje is dat Pieter zijn favoriete onderbroek van de waslijn wordt gestolen.

Mooie route naar Ethiopië

Vanaf Khartoem rijden we met een ietwat aangepaste snelheid verder naar het zuiden langs de Blauwe Nijl. Na een paar uur rijden verlaten de Blauwe Nijl en gaan naar het oosten richting Gedaref rijden. Het is een prachtige dunbevolkte streek, veel vruchtbaarder dan je zou verwachten en het doet ons af en toe denken aan Namibië. Alleen de springbokjes ontbreken nog. Aan het einde van de dag verlaten we de weg en rijden door een nieuw aangeplant bos naar een kleine rotsachtige berg, een paar kilometer vanaf de hoofdweg. We vinden een werkelijk prachtig plekje en genieten van de zonsondergang terwijl er werkelijk honderden ooievaars en roofvogels vanaf het land aan komen vliegen om de nacht gaan door te brengen naast ons op de rotsen.

Na een heerlijk rustige nacht (de camping in Khartoem was erg lawaaiig) verlaten we ons mooie plekje en rijden naar Gedaref om de laatste goedkope diesel in te slaan. Aangezien er hier een lucratieve zwarte geldmarkt is kun je in Soedan beter niet naar de bank gaan maar op straat je dollars wisselen. Ook dit keer kost het weer weinig moeite om iemand te vinden die geld wil wisselen. Mijn tactiek is een winkel uitzoeken waar een nieuwe Toyota Hilux voor staat en binnen vind je dan meestal wel de eigenaar die wil wisselen. We gooien de tanks voor de laatste keer vol met goedkope diesel (ca 0,30 eurocent/liter), kopen nog wat verse groenten en fruit op de markt en eten we voor de laatste keer falafel wat onze favoriete snack is geworden de laatste weken.

Halverwege de middag bereiken we de grens met Ethiopië maar het duurt zeker anderhalf uur voordat we Soedan kunnen verlaten. Ook hier weer de nodige loketjes en formulieren maar daar zijn we inmiddels wel weer aan gewend geraakt.

Resume

We waren natuurlijk al eerder in Soedan geweest en kenden het land en de mensen al een beetje maar opnieuw zijn we aangenaam verrast door het land. De mensen zijn superaardig en gastvrij en het land is prachtig. Veel mensen zijn goed opgeleid en spreken Engels. Veel mensen in Europa vinden Soedan maar eng en kennen alleen de negatieve kanten. Die zijn er natuurlijk ook, vooral als gevolg van de oorlogssituatie zelfs nu na de opdeling van het land nog steeds niet echt over is. We hebben af en toe wel iets gemerkt van haat ten opzichte van de mensen in het zuiden wat ook logisch is na zoveel jaren strijd. Toch gaat het te oordelen naar de enorme aantallen nieuwe auto’s in noord Soedan economisch steeds beter en is het te hopen dat beide landen ophouden met elkaar dwars te liggen en dat ook het zuiden zich eindelijk kan gaan ontwikkelen.