18 Kenia

Binnendoor naar Isiolo

Ook aan de Keniaanse kant van de grens staat een enorme rij vrachtwagens te wachten. Zowel Oeganda als Oost- Congo en Rwanda moeten voor een groot deel via deze grens bevoorraad worden en die grens is daar totaal niet op ingericht. Nadat we de kilometers lange rij gepasseerd zijn rijden we verder richting Eldoret. De weg is hier niet al te best en door het vele verkeer schiet het ook niet echt lekker op.

Vlakbij Eldoret is een aardige lodge/campsite, de Naiberi campsite, waar we overnachten. Volgens een herdenkingsbordje heeft Bill Gates hier vorig jaar nog gelogeerd dus het moet wel in orde zijn. We zijn de enige gasten vandaag en we hebben de hele enorme bar voor ons alleen. Samen met het personeel kijken we naar de voetbalwedstrijd Italië – Spanje wat later ook de finale zou gaan worden.

Vanaf Eldoret rijden we de volgende dag via Nakuru. We passeren hierbij nog een hoge pas en een paar plaatsen waarvan we van de vorige reis nog konden herinneren dat die tijdens de verkiezingsrellen geplunderd waren. Nu zijn de meeste huizen weer in gebruik genomen zo lijkt het. Toch passeren we na Nyahururu, als we echt een beetje buiten de bewoonde wereld rijden, enkele IDP kampen. Kampen voor Internally Displaced Persons, oftewel mensen die na al die tijd nog steeds niet naar hun oude huizen terug kunnen keren en nu op open vlaktes in tentjes moeten wonen. We volgen kleine weggetjes, praktisch langs de evenaar, richting Isiolo. We hebben namelijk geen zin weer via Nairobi te rijden. Het blijkt een goede keus want behalve prachtige open vlaktes met Masai en hun kuddes passeren we nog enkele kleinere wildparken. We zien onder andere vlak langs de weg zebra’s, gnoes, olifanten, giraffen, bavianen, jakhalzen en veel soorten vogels. We slapen één nachtje in dit prachtige gebied, gewoon lekker in het wild en niemand die ons ziet of lastig valt.

Stammenrellen om grond

In Nanyuki doen we nog de laatste boodschappen voordat we richting Ethiopië gaan rijden. De route naar Ethiopië, vaak ook de Moyale road genoemd is een berucht stuk slechte en vroeger ook erg gevaarlijke weg. Feitelijk is dit het enige deel van de route tussen Cairo en Kaapstad dat nog niet geasfalteerd is. Als je dat nog wil meemaken (en dat wil je eigenlijk niet kunnen we je vertellen) dan zul je moeten opschieten want over een aantal jaren zal ook dit stuk weg geheel geasfalteerd zijn. Het asfalt gaat nu al bijna 150 kilometer verder dan vier jaar geleden toen we deze weg reden.

In Isiolo stoppen we een nachtje bij Hotel Gadissa, waar niet veel veranderd is. Nog steeds geen toeristen, alleen nu is het kurkdroog terwijl alles zes maanden geleden groen was. Er schijnen ook wat gewelddadige stammenrellen in de omgeving plaatsgevonden te hebben wat natuurlijk niet bevorderlijk is voor het toerisme. Later horen we dat dit waarschijnlijk ook te maken heeft met grootse plannen voor een nieuwe pijplijn/spoorlijn van Zuid Soedan naar de Keniase kust. Buiten Isiolo zou dan ook een nieuwe stad moeten komen en zoals zo vaak gaan dit soort rellen over grondrechten. Verschillende stammen claimen eigenaar te zijn van deze grond die wellicht ooit ‘veel’ geld waard gaat worden…

Slechtste stuk weg van Afrika?

Vanaf het Losai National park houdt het mooie Chinese asfalt echt op en komen we meteen op zo ongeveer het slechtste stuk weg van Afrika. Enorme wasbordribbels waar je naar keuze maximaal 5 kilometer per uur of minimaal vijftig kilometer per uur over moet rijden. Het eerste is zeer oncomfortabel en uiteraard erg langzaam. Voor de tweede optie moet je gelegenheid hebben om vaart te maken, anders lukt het echt niet met een negen tons truck met maar 130 pk. Alles maakt lawaai en van alles rammelt los in de cabine en in de bak. Luidsprekers vallen op de grond, de inhoud van kastjes wordt ondersteboven getrild, oude scheuren komen terug in het dak van de cabine en het ergste is nog wel dat de Engel (de koelkast) ermee stopt. Gelukkig blijkt dat deze met een gerichte tik wel weer aan de praat te krijgen is maar zodra we gaan rijden stopt hij er elke keer weer mee.

Nederland verliest opnieuw

We hobbelen rustig verder richting Marsabit. Onderweg zien we zowaar nog enkele olifanten. Omdat er gelukkig ook wat betere stukken en bypasses zijn bereiken we op tijd de camping van Henry in Marsabit. Henry is een Zwitser die hier getrouwd is en al zijn halve leven werkt als aannemer in Marsabit en omgeving. Dit is toch echt wel een beetje het einde van de wereld hoor! Petje af. Voor de lol heeft hij een kleine overlanders campsite achter zijn huis. Maar wat ook erg belangrijk is: hij heeft een schotelantenne en een televisie waarmee  we ’s avonds Nederland-Duitsland kunnen kijken! De wedstrijd begint pas om kwart voor tien wat erg laat is hier, maar voor zoiets wil iedereen wel opblijven. Henry en zijn zoons zijn natuurlijk voor Duitsland, maar dat mag de pret niet drukken. Dat doen de Nederlandse spelers helaas wel. Opnieuw moeten we toezien hoe Nederland mooi speelt maar zonder resultaat. Ach ja, het is maar een spelletje. We feliciteren onze gastheren en gaan pas laat naar bed.

Spitting cobra in de douche

De volgende ochtend gaan we allemaal nog even douchen voordat we vertrekken. Als laatste gaat Bien douchen die eenmaal helemaal ingezeept ontdekt dat er een slang ligt te slapen op het douchegordijn. Voorzichtig heeft ze zich afgespoeld en daarna het douchehok uitgeslopen en ons geroepen. Wij hadden die slang helemaal niet gezien! Henri en zijn zoon komen ook langs. Het blijkt een jonge spitting cobra te zijn, maar die kunnen ook erg gevaarlijk zijn! Zijn kop wordt met een stok ingeslagen en over het hek heen gegooid. Na afscheid genomen te hebben vervolgen we ons op de laatste etappe naar Moyale.

Kasa heeft het erg zwaar

Een ellendig lang en slecht stuk weg van 250 kilometer. De weg is gelukkig wel droog maar zeker langs de grens met Ethiopië zien we dat de bermen nog erg drassig zijn. Onderweg rammelt er van alles los en kapot. Een uitlaatsteun rammelt los maar die hangen we weer op met wat stukken ijzerdraad. De steun van het gaspedaal begeeft het ook, die repareren we met een scharnier op een plankje hout. Kunnen we tenminste verder rijden. Ook onze nieuwe kist op het imperiaal begeeft het. De kist scheurt los langs de bouten waarmee hij vast zit. En tot slot knappen de rubbers waarmee de radiator aan de auto vastzit. Hij is gelukkig wel blijven hangen maar is wel lek geraakt.  Kortom, we hebben duidelijk te hard gereden maar aan de andere kant: de rest tot Nederland is bijna allemaal asfalt en in Addis kunnen we gaan repareren.

Blèrende moskee naast de missiepost

Het is al praktisch donker als we uiteindelijk de grensplaats Moyale bereiken. Van onze vorige reis hadden we nog een waypoint van de katholieke missiepost bewaard maar zelfs met zo’n waypoint is het lastig zoeken in het donker in een Afrikaans dorp zonder duidelijke wegen. Moyale is een typisch grensplaatsje waar eigenlijk niets te doen is en waar veel mensen waarschijnlijk vooral leven van de smokkel. De mensen zijn niet erg behulpzaam en vragen ons geld om de weg te wijzen. Gelukkig herkennen we uiteindelijk de ingang van de missiepost en rijden deze oase van rust binnen. Nou ja, rust, behalve dan de blèrende moskee naast de missiepost en het kerkkoor dat aan het oefenen is. We maken kennis met father Eduard die ons van harte welkom heet. Fijn dat we hier weer mogen staan! We zijn blij Moyale vandaag gehaald te hebben. We worden meteen uitgenodigd om in de kerk naar het kerkkoor te komen luisteren. Erg leuk en vrolijk allemaal. Zingen kunnen ze als de beste in Afrika en samen met een orgeltje, trommels en dansende kinderen is het een vrolijke boel. Wel even iets anders dan dat valse monotone gejank uit de naburige moskee. We maken nog even een snelle hap klaar en gaan dan lekker slapen. De grensovergang levert de volgende ochtend weinig problemen op en na een uurtje staan we in Ethiopië.