9 december 2011 – 30 december 2011
Genieten van cultuur en natuur
Wonden likken en school inhalen
In Isiolo hebben we vier dagen om een beetje bij te komen van de inspanningen van de afgelopen weken. We moeten letterlijk en figuurlijk onze wonden likken. Zo hebben we diverse kleine snijwondjes op onze voeten en handen van het graven maar ook heel vervelende brandwondjes die je krijgt als je een bepaald insect doodslaat op je huid en die dan een bepaald zuur afscheiden.
Ook aan de auto moet van alles gebeuren. Technisch kunnen we hier nog niet veel doen maar we kunnen wel alvast alles uitmesten en schoonmaken.
De kinderen werken ondertussen hard aan school en doen weer een paar tests. Die scannen we dan weer in en sturen we naar Nederland. De kinderen zijn nog altijd erg gemotiveerd al valt het vaak niet mee voor ze om zich te concentreren. Er is ook zoveel te zien om hun heen. Elk geluidje, beweging, gesprek of langs vliegend insect leidt ze af. Op een schema dat in de auto hangt houden ze bij welke lessen en toetsen ze gedaan hebben en hebben zo een idee hoe ze ervoor staan. En het leuke is dat ze die planning echt willen halen omdat ze dan weten dat ze het de laatste maanden rustiger aan kunnen doen. Het is nu nog een paar dagen hard werken maar dan zijn ze in principe bij tot de kerst. Stijn is zelfs al iets verder.
Na twee dagen arriveren ook Jochen, Dorothee, Finn en Peer. Ook hun truck heeft het zwaar gehad de laatste etappe. De verbinding van het stuurbekrachtingshuis aan het chassis was bijna geheel doorgescheurd waardoor ze dus bijna niet meer konden sturen. Ze hebben het net op tijd provisorisch kunnen laten lassen maar ook dat moet nog beter gemaakt worden in Nairobi.
We sms’en John, de Schotse fietser, die ergens in Isiolo moet zitten, het eindpunt van zijn reis. Als snel hebben we contact en spreken af met zijn allen te gaan eten in het restaurant van Gadissa. Een leuke laatste ontmoeting. Hij heeft net afscheid genomen van Calvin, zijn fietsmaatje en vliegt over een paar dagen terug naar huis.
Startmotor weigert soms
Na vier dagen wordt het tijd om weer te gaan rijden, de kids nemen nog een laatste duik in het zwembad en dan vertrekken we naar Meru. Op naar de eerste echte Nakumatt supermarkt! De Deense eigenaresse van Gadissa, Vera, door iedereen Mama Gadissa genoemd, rijdt met ons mee omdat haar auto kapot is. Bij het checkpoint in Isiolo worden we gestopt door de politie en ik zet de motor even af om te kunnen praten. Maar als we weer weg willen rijden start de motor niet meer. Geen reactie als ik de startknop induw. Zelfs geen klikje. Eerst denk ik nog dat het startrelais in het dashboard kapot is maar dat blijkt gewoon te werken. Dit verschijnsel hadden we al eerder meegemaakt maar het begint er nu echt op te lijken dat de startmotor aan het overlijden is. Dan maar de aloude truc met een klap op de startmotorhuis en zowaar, de motor slaat aan.
Twee kilo mokkachocolade ijs
In Meru nemen we afscheid van Vera en gaan geld halen, boodschappen doen en tanken. We vinden dat we wel iets verdiend hebben en kopen bij de Nakumatt onder andere verse melk (en ook nog kamelenmelk), lekkere koekjes en een twee kilo bak mokkachocolade ijs voor in de vriezer. Dit is de eerste echte supermarkt sinds Alexandrië! We rijden vandaag langs de oostelijke kant van Mount Kenia maar door de bewolking zien we er helemaal niets van. We hadden verwacht dat er diverse campings zouden zijn, net zoals aan de westkant, maar er blijkt helemaal niets te zijn. Als het donker wordt stoppen we gewoon op een koeiepad vlak bij een grote kruising. Dat is dan toch wel handig als je een vrachtwagencamper hebt. Niemand die je stoort of lastigvalt. We hebben er lekker ons ijs gegeten en heerlijk geslapen.
Door de eeuwige file in Nairobi, de club verzamelt zich weer
De volgende dag rijden we Nairobi binnen, uiteraard weer in een grote file. Wat dat betreft is er niets veranderd de afgelopen vier jaar. Wel zien we dat er door Chinese aannemers druk gewerkt wordt aan verbreding van allerlei wegen maar of dat genoeg zal zijn is maar de vraag, dit is echt een grote stad aan het worden. Bij de Village Market gaan we lekker snacken op het terras en nog wat souvenirtjes en lekkernijen kopen. We willen eigenlijk naar een camping in Karen rijden maar door de files duurt het zo lang dat we maar besluiten naar de Jungle Junction te rijden, die wat dichter bij het centrum ligt. Het blijkt een gelukkige keus want als we binnen komen rijden komt Calvin op ons afrennen die hier op ons heeft zitten wachten. Erg gezellig natuurlijk en er zijn ook veel andere reizigers hier, vooral motorrijders. Aan het eind van de middag komen Kosta en Katrijn binnenrijden met een glimmende gewassen Brownie, de naam van hun Landcruiser.
De volgende dag doen de kinderen weer een dag school en ga ik met Kosta en Katrijn met de bus naar de stad om eindelijk het inreisstempel voor onze paspoorten te halen en naar de douane om het carnet te laten afstempelen. Zoiets geeft je weer even een prachtig inkijkje hoe een overheidsinstantie in Afrika werkt. Het douanekantoor is een best mooi gebouw met liften, planten, airco en dergelijke. De werknemers zitten aan niet al te krakkemikkige bureaus die in groepjes staan opgesteld. Iedereen heeft een PC op zijn bureau staan en wat meteen opvalt is dat ze hier vrijwel allemaal met Facebook werken. Ik wist niet dat dat een Officeprogramma was? Blijkbaar hebben ze het erg druk want we worden verzocht in de wachtkamer plaats te nemen. Hier is echter geen airco dus een kwartiertje begint ons geduld op te raken lopen we weer het kantoor binnen. We mogen nu bij een keurig geklede dame aan haar bureautje gaan zitten. Het beeldscherm met de laatste Facebookberichtjes wordt discreet weggedraaid, er komt een stempel uit een lade en hopla, binnen twee minuten is het carnet afgestempeld.
Na twee dagen nemen we afscheid van iedereen en vertrekken naar Indaba, een camping in Karen, een buitenwijk van Nairobi. Jungle Junction is eigenlijk veel te klein en voor een groot deel ook nog eens volgepropt met auto’s van mensen die hier hun auto voor maanden gestald hebben. Voor ons is er eigenlijk geen normale plek en voor trucks is het ook nog eens extra duur gemaakt. Nee, deze plek is perfect voor motorrijders maar dus niet voor ons.
Reparatie chassis bij Indaba en ontmoeting met Quinter
Aangekomen bij Indaba maken we kennis met Innocent die hier de workshop runt. Hier worden vrijwel alle commerciële overlandtrucks die in Afrika rondrijden onderhouden en gerepareerd. Zijn broer is lasser en we spreken af dat zij ons chassis gaan repareren. Het weekend is alleen net begonnen en we zullen dus tot maandag moeten wachten. Helemaal niet erg, we hebben een ruime plek en voor morgen, zaterdag hebben we een afspraak gemaakt met Anne, de sociale werkster die Quinter begeleidt.
Hieronder een stukje van Jacobine over het bezoek aan Quinter onze studente:
Op zaterdag hebben we afgesproken met Quinter, de studente voor wie wij de middelbare school betalen via SSA, een stichting die door onze vrienden Frank en Mary-Ann is opgezet.
(maar daarover straks meer) Wij zijn allemaal erg zenuwachtig en vinden het vooral ook spannend om haar leefomgeving te zien. We rijden door het drukke Nairobi met onze truck, overal zijn ze bezig aan de weg en we volgen de stroom richting de sloppenwijken waar Quinter woont.
Bij de kerk kunnen we Kasa parkeren en we zijn heel blij als we Anne zien, degene die alle studenten begeleid voor SSA. Achter Anne staat heel verlegen een groepje jongeren en als we nog een keer kijken zien we dat Quinter ertussen staat. We worden aan iedereen voorgesteld en even later besluiten we maar eerst naar hun school te lopen want die willen we graag zien.
Het is nu vakantie dus de school is gesloten maar we mogen wel op het terrein. Het ziet er allemaal netjes uit. Quinter vertelt in welk gebouw ze les krijgt en langzaam begint ze het wat minder spannend te vinden en vertelt ze wat meer. Ook de andere studenten vertellen, zo vertelt Elijah dat hij bij zijn broer woont omdat zijn ouders zijn overleden. Zijn broer heeft wel een baan maar veel verdient hij niet, zodoende kan hij niet het schoolgeld van zijn broertje betalen. Elijah is heel verlegen, maar blijkt wel een van de beste leerlingen van de school te zijn!
Quinter is al 18 maar is later met school begonnen, ze woont bij haar zus Maureen die al een zoon van 16 heeft en een baby van 10 maanden. Ik vraag naar de vader van de baby maar die schijnt al getrouwd te zijn met een andere vrouw waar hij ook kinderen mee heeft!
Het blijkt een veelvoorkomend verhaal. Quinter’s ouders zijn al overleden. Maureen werkt als kapster, maar kan met moeite rondkomen. De kosten voor de school van Quinter kan ze niet betalen.
Van de school lopen we naar het huisje waar Quinter woont. Ze zijn net vier maanden geleden verhuisd naar een betere buurt, waar het wat veiliger is. Het zijn drie kamertjes op een rij, waarvan zij er een huren. Binnen staat een tweepersoonsbed, een bankstel en een kast. Naast de bank een kookpitje. Hun televisie is pas gestolen. Buiten hangt de was en er schijnt ergens nog een toilet te zijn die ze met een aantal mensen moeten delen. In een hoek staat een hok met konijnen en kippen. Iedereen loopt met ons mee en het wordt een gezellige boel. We nemen foto’s van iedereen en ook Janne en Quinter beginnen met elkaar te kletsen.
Symbolisch geven we haar een paar delfsblauwe klompjes van porselein en gaan we naar de markt om een paar slippers voor haar te kopen, degene die ze aan had waren volledig versleten. We willen haar op weg helpen!
Aan het eind van de middag vertrekken we weer maar beloven dinsdag terug te komen omdat we nog wel een poosje in Nairobi zijn en we graag ook de foto’s aan Quinter willen geven.
Tja, en toen werd Kasa gerepareerd en staakte een deel van het openbaar vervoer, het werd er niet makkelijker op. We spreken met Anne af dat Janne en ik met de bus naar het centrum komen en dat Anne probeert of Quinter ook naar de stad kan komen met haar.
Janne is het hele weekend bezig een kerstpakket voor Quinter te maken. Ze borduurt een doos waar we van alles in doen. Lekkere dingen maar ook praktische dingen die ze goed kan gebruiken. En natuurlijk een fotoboekje met de foto’s. Janne en ik vertrekken op tijd en zijn eigenlijk best trots als we dan ook uiteindelijk op de plaats zijn waar we hebben afgesproken. Anne en Quinter komen al snel en we gaan lekker ergens frietjes eten en wat drinken. Quinter kijkt haar ogen uit! Het blijkt dat ze nog nooit in het centrum is geweest en het alleen van beelden van de televisie kent, terwijl ze in Nairobi woont!
Met zijn vieren lopen we door de stad en gaan nog naar een park waar we gezellig kunnen kletsen. Anne heeft het rapport van Quinter meegenomen, maar ik snap er helemaal niets van, ze hebben een heel andere manier van beoordelen. Afijn, ik ben nu volledig op de hoogte en zag maar een mindere beoordeling en dat kwam doordat ze de leraar niet mocht. Tja, kan ik me natuurlijk heel goed voorstellen maar heb haar toch duidelijk gemaakt dat ze daar niet voor die leraar zit maar voor zichzelf. Quinter wil later namelijk een ontzettend goede advocaat worden!!!! Ik heb verteld dat als zij naar de universiteit mag, dat wij dat dan betalen! Op deze manier hoop je haar een toekomst te geven
De stichting SSA (Stichting Studiebeurs voor studenten in Afrika) is dus opgezet door onze vrienden. Op Mary-Ann haar website (www.maryannsandifort.nl) kun je er meer over lezen! Op dit moment wordt er hard gezocht naar sponsors voor 5 nieuwe kansarme studenten (2 meisjes en 3 jongens) die anders niet naar school kunnen. De bedoeling is dat deze kinderen in ieder geval de middelbare school op deze manier kunnen doorlopen. Over het algemeen verbind je je dus vier jaar met een student. De student krijgt op school tussen de middag een maaltijd, ook op zaterdag, zodat je dus ook weet dat deze kinderen zes dagen in de week iets te eten krijgen. Verder krijgen ze het vereiste schooluniform en boeken.
Quinter, onze studente is als het goed is over twee jaar klaar en erg gemotiveerd om verder te leren. Als het haar lukt om de vereiste punten voor de universiteit te halen willen we ook het vervolg van haar studie betalen. Het is erg leerzaam ook voor ons om op deze manier iemand een toekomst te kunnen geven!
Via deze weg wil ik iedereen aanmoedigen deze manier van sponsoren in overweging te nemen!
De reparatie slaagt en we verkennen de omgeving van Karen
We staan bijna een hele week in Indaba omdat het toch langer duurt dan verwacht om het chassis te repareren. Voornaamste reden is het niet al te hoge organisatietalent van de lasser waardoor hij elke keer naar de andere kant van Nairobi (2 uur met de bus) moet om spullen te halen. Maar het eindresultaat ziet er prima uit en sterker dan het origineel. Er zit nu een extra chassisbalk van bijna een meter lang om de gebroken balk heen vast gebout, als een soort permanente spalk eigenlijk. De startmotor maken we open en één contact blijkt voor een deel ingebrand waardoor hij af en toe niet werkt. De startmotor krijgt een ander binnenwerk uit één van de vele startmotoren die hier liggen.
Jochen, Dorothee, Finn en Peer zijn hier ook om de MAN te laten fixen. Als Kasa klaar is en Manfred aan de beurt is gaan we een dagje met de Duitse jongens op pad. Als eerste gaan we naar een opvangplaats voor olifantsweesjes in het Nairobi National Park (www.sheldrickwildlifetrust.org). Erg leuk om te zien natuurlijk voor de kinderen. Je mag ze ook even aanraken. Sommige olifantjes zijn zelfs in staat hun eigen flesje te drinken.
Ook bezoeken we het nabijgelegen giraffencentrum (www.giraffecenter.org) een plek grenzend aan het Nairobi National Park waar je alles kunt leren over giraffes en waar je ze ook kunt voeren. Voor veel mensen is het hoogtepunt een brokje tussen je lippen houden en je dan laten ‘tongzoenen’ door een lange blauwe giraffetong maar voor ons gaat dat toch net even te ver.
Tot slot bezoeken we nog andere plek in Karen waar honderden vrouwen kralen en potten fabriceren (www.kazuri.com) en waar we er uiteraard niet onderuit komen een paar kettingen te kopen.
De kinderen hebben de hele week hard gewerkt en weer diverse tests gedaan. Eigenlijk was het een prima relaxte week. We ontmoeten diverse chauffeurs en helpers op de overlandtrucks wat voor een groot deel natuurlijk ook hele interessante en leuke mensen zijn. We ontmoeten ook nog Daniel, de chauffeur van de Dragoman overlandtruck waarmee we samen het Nassermeer zijn overgestoken tussen Egypte en Soedan. We hebben uiteraard heel wat verhalen uit te wisselen.
Wildpark Tsavo East
Nadat we afscheid van iedereen genomen hebben rijden we Nairobi uit. In het industrial area laten we nog even de gasfles vullen en rijden dan naar het wildpark Tsavo East. We kunnen het tenslotte niet verkopen Kenia te passeren zonder één wildpark te bezoeken. De prijzen zijn meer dan verdubbeld de afgelopen jaren maar één dagje moet er wel van af kunnen. We slapen in het park een nachtje op een public campsite aan de rivier en staan voor zonsopkomst op voor een safari door het park. Het is een prachtige dag, op naar de leeuwen! Leeuwen hebben we echter niet gezien maar wel een heleboel ‘rode’ olifanten, buffels, giraffen, zebra’s, nijlpaarden, krokodillen, allerlei soorten herten en als absolute hoogtepunt zien we twee keer een jachtluipaard. De tweede keer zien we zelfs een jachtluipaard jagen op een groepje impala’s wat natuurlijk een onvergetelijke ervaring is. Het ging zo snel dat we geen foto’s of video’s konden maken.
Kerst in de tropen
Na deze prachtige dag, het is inmiddels 24 december, rijden we naar een Edelweiss, een klein guesthouse/campsite, circa 25 kilometer ten noorden van Mombasa. We hebben hier afgesproken met Tamin (www.everythingexceptthehorn.com) die alweer terug is komen rijden uit Ethiopië en met Siggy die we nog kennen van onze vorige grote reis en nu op weg is naar Ethiopië. We komen er pas aan als het pikkedonker is omdat we alweer in een enorme file waren terechtgekomen in Mombasa. Het moet toch niet gekker worden, dat was toch niet echt de reden om naar Afrika te gaan!
Het dorpje en het strand zijn op zich niet zo bijzonder maar het zwembad in de prachtige tuin maakt heel veel goed. Enige nadeel is de herrie van een paar nabijgelegen cafés en de moskee. We hebben een paar gezellige dagen met zelfs een echt kerstdiner klaargemaakt door het Duits/Zwitserse echtpaar die deze plaats runnen.
Kasa meets kasa
Na de kerstdagen rijden we naar Watamu, een kustplaatsje net onder Malindi, bekend van de waterschildpadden. In het swahili heten deze kasa. De weg erheen is dit keer rustig en we genieten van de uitzichten op de Indische Oceaan en de heuvels met suikerriet en sisalplantages.
Tamin ondersteund in Watamu een project voor de opvang van zeeschildpadden. Tot voor kort werden alle als bijvangst gevangen schildpadden door de lokale vissers opgegeten of verkocht. De mensen van de organisatie, (www.watamuturtlewatch.wildlifedirect.org) worden nu door de vissers zelf gewaarschuwd als er weer een schildpad is gevangen. Vervolgens kopen ze de schildpad van de vissers en zetten het dier weer uit in de oceaan. Op deze manier worden ruim duizend schildpadden per jaar gered. Ook worden eieren die op ongelukkige plaatsen gelegd zijn gemerkt of herbegraven op veilige plaatsen.
Oudere Italiaanse dames met jonge Afrikaanse mannen
Tamin logeert bij een bejaarde Duitse mevrouw, Mama Erica genoemd. Omdat de tuin van het huis veel te klein is voor ons, parkeren we Kasa een stukje verder langs de weg voor het huis van een oudere Italiaanse vrouw. Die wonen hier wel meer zou blijken want Watamu blijkt een soort holidayresort voor Italianen te zijn. Ze komen hier niet allen voor vakanties maar velen wonen hier ook permanent. We zien opvallend veel oudere Italiaanse dames met jonge Afrikaanse mannen. Het dorpje zelf is niet zo bijzonder maar er omheen staan vele luxe villa’s en hotels, waarschijnlijk veel Maffia geld. Nadeel is dat je op straat in het Italiaans wordt aangesproken, voordeel is dat er prima Italiaanse ijstenten en pizzeria’s zijn. Daar moeten we natuurlijk gebruik van maken.
Zwemmen met een waterschildpad in de oceaan!
We bezoeken het Watamu Turtle Watch centrum en omdat we samen met Tamin zijn mogen we de volgende dag gaan zwemmen met Sheila. Sheila is een Green Turtle die een tijdje opgevangen moest worden omdat ze geraakt was door de schroef van een buitenboordmotor. Ze is gedeeltelijk verlamd geraakt en het is maar de vraag of ze ooit weer in de natuur zal kunnen leven. Maar ze proberen haar wel weer te trainen. Eén of twee keer per week gaan ze met haar zwemmen om haar weer te leren duiken om zelf zeegras te kunnen eten. Wij gaan ruim een half uur mee met onze snorkels wat natuurlijk weer een leuke ervaring is. Sheila doet het erg goed en kan al veel beter duiken dan een paar maanden geleden.
Vanaf Watamu rijden we naar Twiga Campsite in Diani. Wel nog even de gebruikelijke file in Mombasa natuurlijk en wat gedoe bij de ferry maar voor de rest geen problemen. De vorige reis stonden we hier helemaal alleen en nu staat het hutjemutje vol met auto’s en tenten. Aangezien we toch al voor oud en nieuw hebben afgesproken met Kosta en Katrijn in Tanzania blijven we maar één nachtje staan. Wel uiteraard nog wat visjes en garnalen gekocht en even lekker gezwommen en gesnorkeld in het badwarme water.
Vanaf Diani rijden we de volgende dag via een mooi weg naar de Tanzaniaanse grens. Ook de grens is een makkie en binnen een uur staan we in Tanzania.
