22 Turkije tot thuis

Nog een snoeihete dag op zee

De volgende dag zitten we de hele dag op de Middellandse Zee en varen vlak langs Cyprus. Het schip vaart tergend langzaam maar ja, we gaan nog vooruit. Gelukkig kunnen we wel het ruim in zodat we af en toe een koud biertje of een ijsje uit de koelkast/vriezer van Kasa kunnen halen. Aan boord is behalve thee namelijk helemaal niets te krijgen. De Turkse chauffeurs vervelen zich ook dood en klagen steen en been dat de airco het niet doet. Ze vullen de dag met thee drinken, roken en kaarten. De bemanning, waaronder ook vrouwen, hebben het best zwaar maar doen hun best om het ons zoveel mogelijk naar ons zin te maken. We hadden gehoopt ‘s avonds in Mersin aan te komen maar we zullen er pas de volgende ochtend aankomen. Dat betekent nog maar een boek lezen en nog een nachtje in de sauna slapen.

De volgende ochtend komen we eindelijk aan in Mersin met een verassend grote en moderne haven. Het schip ligt om een uur of negen aan de kade maar het duurt nog uren voordat we van boord mogen rijden. Eerst worden alle paspoorten verzameld en moeten er formulieren ingevuld worden. Alles verdwijnt in een koffertje van een douaneman die er daarna mee verdwijnt. Het is hier een paar graden koeler dan Port Said maar nog altijd een graad of tweeënveertig, snoeiheet dus.

Wat een bureaucratie

Als we eenmaal op de kade geparkeerd staan moet ik verder van kantoortje naar kantoortje om van alles te regelen. Niet alleen visa’s maar ook allerlei douanepapieren. Het is om gek van te worden al die bureaucratie, en dat terwijl het in feite gewoon een ferry is. Bovendien kost die ook nog eens flink wat geld.

Tegen zessen ben ik klaar met de laatste formaliteiten maar dan zegt de man die me alle papieren overhandigd dat we door de computer zijn uitverkoren tot een rontgenscan van de truck. De man brengt ons naar een andere uithoek van de haven waar de auto door een scanner moet. Er blijkt een rij van ongeveer twintig trucks te staan, terwijl de scan ongeveer tien minuten per truck duurt. Shit, hier hebben we echt geen zin in. De douaneman die ons gebracht heeft is weer vertrokken en we besluiten het er maar op te wagen en als ‘domme’ toeristen maar gewoon proberen de haven uit te rijden. Jacobine gaat achter het stuur zitten…

Illegaal de haven af

De haven uit rijden blijkt ook nog een flinke uitdaging. Er staat een enorme file van vrachtwagens voor de uitgangspoort en denk maar niet dat dat geordend gaat via een nette rij. Uiteindelijk bereiken we na veel getoeter en gestress de gate waar Jacobine mijn paspoort laat zien met een soort stempeltje van de douane. De man kijkt een beetje hulpeloos, ziet de enorme rij trucks achter ons die inmiddels aan het toeteren zijn en laat ons doorrijden. Na twaalf uur wachten in de haven rijden we eindelijk de enorme stad Mersin in. Pff. In het moderne drukke centrum halen we Turks geld uit de muur en rijden verder langs de drukke kustweg naar het westen naar Kizkalesi. Het is ongeveer tachtig kilometer rijden naar de dichtstbijzijnde plek waarvan we zeker weten dat er een camping aan de kust is.

Hoe kan dat?

Pas tegen negenen komen we eindelijk aan op de camping. Het blijkt een drukke familiecamping te zijn met allemaal Turkse families. Best gezellig en er is zowaar plek voor ons. Als we net aan het besluiten zijn hoe we Kasa gaan parkeren komt er een geüniformeerde man naar ons toe lopen. Bent U Mr. Kamp? Verbaasd antwoord ik bevestigend. Al snel blijkt de beste man van de douane van Mersin te zijn en hier is om ons terug te brengen naar Mersin omdat we de scan niet gedaan hebben!

Hoe is dat nu mogelijk vragen we ons af. Hoe heeft die man ons gevonden? Het is echt een megadruk en dicht bevolkt gebied en tussen al die miljoenen mensen heeft hij ons hier gevonden! Uiteraard hebben we totaal geen zin om terug te gaan naar die klotehaven. Weer anderhalf uur rijden…We proberen van alles, kan hij hier de truck niet inspecteren? Kunnen we morgen niet even langs komen? Maar nee, hij is onvermurwbaar en maakt ons duidelijk dat we geen keus hebben. Als we weigeren zal hij ons onder dwang van de politie laten ophalen. De campingeigenaar biedt nog aan dat Bien en de kinderen in een huisje kunnen slapen en dat ik alleen ga. We besluiten toch maar met zijn allen te gaan, je weet tenslotte nooit hoelang dit allemaal gaat duren.

Terug naar de haven

Geëscorteerd door de douane beginnen we dus aan onze terugreis naar Mersin. De douaneman blijkt eigenlijk heel aardig te zijn, spreekt uitstekend Engels en vindt het eigenlijk heel vervelend wat hij ons aan moet doen. Maar als het hem niet lukt, kost het hem zijn job waarschijnlijk. Hij geeft ons onderweg frisdrankjes en snacks uit een eettentje en biedt zelfs aan dat we bij hem kunnen blijven slapen.

Eenmaal op de haven aangekomen blijkt het volgende probleem. Het personeel van de scanner is al naar huis. Maar blijkbaar heeft onze goede vriend toch wel zoveel te vertellen dat de scanner binnen 10 minuten weer bemand is en we er alsnog doorkunnen. Halverwege stopt de scanner en vragen ze ons of er soms nog een baby of kind achterin ligt? Nee hoor, scan maar door. Misschien dat ze Stijn zijn runderschedel wel gezien hebben, we weten het niet. Uiteindelijk lukt het ons om rond een uur of een weer terug te zijn in Kizkalesi. We halen nog wat lekkere Turkse pizza’s bij een snackbar, drinken een welverdiend koud biertje en gaan pas heel laat naar bed. Nou ja, laat. Hier is het zo te zien gebruikelijk want de halve camping loopt nog rond. Het is namelijk nog steeds snikheet en de mensen leven vooral ’s nachts.

Volgende generatie Turken

De volgende dag doen we het rustig aan. Het is nog steeds rond de veertig graden, niet echt aanleiding om je druk te maken. De camping is best leuk en het is een belevenis om te zien hoe mensen hier vakantie vieren. Er blijken vooral een paar grote families hier te staan die elke zomer uit heel Turkije en Cyprus een week of zes hier komen om elkaar te ontmoeten. Wat ook opvalt is dat veel jongeren goed Engels spreken en het leuk vinden om met ons te praten. Ook zijn ze vaak goed opgeleid of zijn ze met goede opleidingen bezig. Ze zijn nieuwsgierig en ambitieus. De volgende generatie Turken zal een flinke stap gaan maken denken wij.

We zwemmen wat in het piswarme zeewater en genieten van het mooie uitzicht over een Byzantijns kasteel pal naast de camping en een middeleeuws kruisvaarders kasteel vlak voor de kust. Volgens de legende werd op dit eiland een koningsdochter door haar vader opgesloten omdat voorspeld was dat zij door een slangenbeet zou sterven. En op het eiland zijn geen slangen. Helaas voor haar is een slang verstopt in een mandje toch op het eiland gekomen en heeft haar zoals voorspeld vergiftigd.

Op zoek naar verkoeling

‘s Avonds gaan we in het toeristische Kizkalesi uit eten. We zoeken een terras uit waar overal ventilatoren staan. Anders is het gewoon veel te heet. Zelfs de lokale mensen klagen over de hitte.

Vanaf Kizkalesi rijden we de volgende dag het binnenland in, nu echt op weg naar huis en ook op zoek naar wat verkoeling. We gaan via een prachtige weg de bergen in en inderdaad wordt het wat koeler. Maar niet voor Kasa. Op een hele lange steile helling naar boven blijkt de radiator toch wat capaciteit te kort te komen en begint de boel over te koken. We blijken niet de enige te zijn. Tientallen auto’s hebben hetzelfde euvel. Als we eindelijk op de hoogvlaktes aankomen is het stukken aangenamer. Via Konya rijden we vandaag tot aan Lake Akşehir waar we een mooi plekje vinden aan de rand van het meer naast een verlaten kersenboomgaard.

Overblijfselen van de Phrygiers

De volgende ochtend is het heerlijk weer. We plukken een paar zakken kersen en gaan dan over hetzelfde paadje terugrijden naar de weg waar we gisteravond in het halfdonker over gereden zijn. Gisteren hebben we, blijkt nu, met nogal wat geluk hier overheen gereden. Want naast het paadje, waar we eigenlijk niet op passen met de truck, blijkt aan weerszijden een greppel van een halve meter diep te liggen. Aan de sporen zien we dat we er gisteren met de achterbanden een paar keer bijna er in zijn gegleden. Heel voorzichtig manoeuvreren we voorzichtig tissen bomen en greppels terg naar de weg.

Vanaf Afyonkarahisar rijden we naar het noorden en gaan via kleine weggetjes de overblijfselen zoeken van de beschaving van de Phrygiers. Dit was een onafhankelijk volk dat op deze Anatolische hoogvlaktes leefden en vooral in de 8^e en 7^e eeuw voor Christus een betrekkelijk hoge beschaving ontwikkelde. Totaal onbekend, in ieder geval bij ons, alleen de naam van een koning, Midas, doet ergens vaag een belletje rinkelen. Wat er nu over is zijn vele in rotsen uitgehouwen nederzettingen. Het leuke is dat de meeste bezienswaardigheden nauwelijks bereikbaar zijn, nog geen toeristenstromen kennen maar wel in een prachtige omgeving liggen. Er zijn meestal geen toegangshekjes, we zijn vaak alleen, je voelt jezelf nog een beetje archeoloog.

Als eerste gaan we een paar in rotsen uitgehouwen bouwwerken bekijken in de omgeving van Ayazini, gewoon langs de weg. Sommige bouwwerken zijn later ook gebruikt als kapel, moskee, grafkelder en sommige nog steeds als opslagplaats voor bijvoorbeeld graan.

Koning Midas, nog meer oude cultuur

Vanaf Ayazini rijden we via een mooie weg naar Yazilikaya waar de ‘beroemde’ tombe van koning Midas is. Eigenlijk weet niemand of het een tombe is maar zo wordt hij nu eenmaal genoemd. We parkeren Kasa in het dorp en wandelen naar de berg, Jacobine voelt zich niet lekker en blijft bij de auto. Onderweg krijgen we van een vriendelijke oude man nog verse limoenen. Behalve een indrukwekkende in rotsen uitgehouwen hoge façade met mysterieuze symmetrische patronen bezoeken we diverse bouwwerken, trappen en wegen uitgehouwen in de rotsen. De façade staat wegens conserveringswerkzaamheden in de steigers maar dat geeft ons wel weer de gelegenheid ook op 17 meter hoogte de gevel van dichtbij te bekijken. Mag natuurlijk eigenlijk niet maar wij kunnen geen Turks lezen en er was niemand die op ons lette. De rotsen hebben prachtige vormen en overal zijn gangetjes en kamertjes uitgehouwen. Kortom, een ideaal speelparadijs voor de kids die zich ondanks de hitte prima vermaken.

Ambitieus Turkije

Terug in het dorp eten en drinken we wat in de auto en vervolgen onze weg verder over de hoogvlaktes. Het is echt een hele mooie omgeving. Na verloop van tijd komen we weer op een grote weg en nog een paar uur later op de snelweg richting Istanbul. Hier zien we weer de ongelofelijke vooruitgang van Turkije. Een prachtige snelweg met ontelbare tunnels en over hetzelfde traject wordt een HSL lijn gebouwd. Als een streep door de bergen met alleen maar tunnels en enorme viaducten. En het verschil is waarschijnlijk dat er hier volgend jaar snelle treinen rijden, terwijl in Nederland na tien jaar bouwen en onderhandelen de Fyra nog atijd niet rijdt. In bijna alle wat grotere steden en dorpen zien we heel veel nieuwbouw. Nieuwe huizen, wegem, winkels, fabrieken, kantoren, moskeeën, etc. Wat ook op valt is hoe schoon het is. We komen natuurlijk uit Afrika maar ook vergeleken met bijvoorbeeld een land als Spanje lijkt het hier echt een stuk schoner.

Dom dom navigatie

Bij Bilecik verlaten we de snelweg en vinden we al snel een rustig stekje voor de nacht op een zijweggetje met uitzicht over de stad. Na een rustige nacht rijden we de volgende dag over mooie maar ook alsmaar drukker wordende wegen via Sakarya naar Istanbul. Na uren rijden zien we dan de grote brug over de Bosporus verschijnen die Azië scheidt van Europa. Wat we niet wisten is dat er een (heel) eind verderop een nieuwe brug is en dat deze brug eigenlijk niet toegankelijk is voor vrachtwagens. Bij de oprit van de brug worden we door streng uitziende agenten van de weg afgestuurd en even zijn we bang ook nog een flinke prent te krijgen. Maar als we duidelijk kunnen maken dat we domme toeristen die met DomDom navigatie rijden en naar Istanbul willen mogen we bij uitzondering toch doorrijden. We steken de brug over en beseffen dat we weer in Europa zijn!

Indrukwekkendste bezienswaardigheid ter wereld?

Dat vieren we ook meteen met weer een echte file, welkom terug. Via het noordelijke moderne centrum van Istanbul kruipen we via de Galatabrug over naar het oude stadscentrum. Vanuit de verte zien de mooie skyline van deze oude wereldstad die gedomineerd wordt door vooral de Aya Sofia en de Blauwe Moskee. Recht onder de Blauwe Moskee, pal aan de Bosporusis de enige camperplaats van Istanbul. Eigenlijk dus een vijfsterren locatie maar dan voor een paar euro per nacht. Nadat we geparkeerd hebben gaan we snel de stad in zodat we voor sluitingstijd de Aya Sofya kunnen bekijken. Absoluut één van de indrukwekkendste en mooiste bezienswaardigheden ter wereld. Het is echt onvoorstelbaar dat dit enorme bouwwerk met die enorme koepel al in het jaar 537 hier stond. In een paar jaar tijd gebouwd in opdracht van de Romeinse keizer Justianus. Tot het jaar 1435, bijna negenhonderd jaar lang, was dit de belangrijkste kerk van het christendom. Daarna heeft het vijfhonderd jaar, tot 1935, gediend als moskee en sindsdien is het een monument. Als je binnen komt en je kent deze achtergrond kun je niet anders dan je mond open laten vallen.

Na genoten te hebben van dit mooie monument is het tijd om onze open gevallen monden te gaan vullen. Vlak bij de Aya Sofya gaan we op een dakterras Turks eten met uitzicht over het oude centrum van Istanbul.

Na het heerlijke eten wandelen we nog wat door het centrum. Het leven begint hier pas echt ‘s avonds. Op een plein vlak bij de Blauwe Moskee laten we voor Janne een lolly maken:

Link

Als we terugkomen bij de camperplek blijkt dat we niet de enige zijn die profiteren van deze vijfsterren plek. We hadden er even niet aan gedacht dat het zaterdagavond is. Behalve een stuk of twintig campers blijken er in het parkje ernaast duizenden mensen gezellig luidruchtig aan het picknicken, barbecueën en andere aan voedsel gerelateerde activiteiten bezig te zijn. Eigenlijk best leuk om te zien maar jammer dat iedereen met de auto/taxi is gekomen en de enige toegangsweg via onze camperplek loopt. De meeste mensen, inclusief complete gezinnen gaan pas om een uur of twee ’s nachts naar huis. Toch zijn de mensen absoluut niet vervelend en laten ze ons met rust.

Weer op weg, terug in de EU

De volgende ochtend gaan we vroeg rijden. Nog voordat de parkeerwachters aangekomen zijn, die hebben het ook laat gemaakt gisteravond. Dus uiteindelijk hebben we hier gratis gestaan. We willen een flink stuk gaan rijden omdat we nu toch echt wel over een week thuis willen zijn. Bien en ik hebben Istanbul al eens uitgebreid bezocht en de kinderen moeten het later zelf nog maar eens goed gaan bekijken. Absoluut een aanrader in ieder geval. We rijden vrij vlot de enorme stad uit en na een uurtje zitten we op de snelweg richting Bulgarije.

Eigenlijk gaat het best voorspoedig. De grens met Bulgarije levert geen problemen op, de enige bijzonderheid was dat de hele onderkant van de auto gedesinfecteerd moest worden voordat we de EU binnen mochten rijden. Op zich begrijpelijk maar hier moesten ook tien echte keiharde euro’s voor betaald worden. Aan het eind van de middag stoppen we bij een groot benzinestation waar ook een Mc Donalds is. Tja, daar kunnen we niet omheen. Lekker Amerikaans junkfood en cola naar binnen schuiven en naar blijkt voor een zeer redelijk bedrag. We zijn weliswaar terug in de Europese Unie maar het prijsniveau ligt hier toch duidelijk veel lager dan in de rest van Europa. Wat ons verder opvalt, zijn de grote verschillen tussen rijk en arm. Er rijden mooie luxe auto’s maar we zien ook mensen aardappels verbouwen in de berm van de weg.

Laatste buitendouche en lekke band

Na bijna vijfhonderd kilometer gereden te hebben vinden we een mooi plekje onder een boom op een veldje ergens voorbij Saraya. Na het eten als het donker is maken we voor het laatst deze reis gebruik van onze buitendouche. Naast de oven met stip de beste verbetering die we aan Kasa hebben uitgevoerd voor deze reis. De volgende morgen na een rustige nacht blijkt de linker voorband plat te staan. Blijkbaar ergens lek gereden op dit veldje. Aangezien het mooi weer is en we op een mooie plek staan besluiten we de band ter plekke te plakken. We zijn hier duidelijk minder ervaren in dan bij de vorige reis. Volgens mij pas de tweede lekke band deze reis.

Goedkoop bier en een prachtig klooster

Nadat we weer op vier gevulde wielen staan rijden we binnendoor naar het Rila gebergte. Onderweg passeren we een hardloper tegen van de www.woldharmonyrun.org. We maken een praatje met de jongen die uit Kroatie blijkt te komen. Het loopt een lange estafetteloop voor een goed doel en ze lopen net zoals bij de Olympische spelen met een fakkel. In het dorpje Smochevo slaan we bij een wijngaard een paar dozen Bulgaarse wijn in, halen we nog wat extra euro’s en doen boodschappen bij een lokale kruidenier. Erg gemoedelijk en gezellig. Wij spreken natuurlijk geen Bulgaars maar kunnen ook de Russische letters die ze hier gebruiken niet lezen. De verkoopster spreekt alleen maar Bulgaars en zo wordt winkelen weer een leuk avontuur. Ook leuk voor de portemonnee trouwens. Een fles met 2,5l (!) bier kost minder dan een euro. Vanaf Smochevo rijden we via een kloof de bergen in naar het grootste en bekendste klooster van Bulgarije, het Rila klooster. Even voorbij het klooster is een camping waar we een mooie plek vinden, Het is wel even wennen aan het weer. Hier in de bergen is het lekker fris. Dat hebben we sinds Ethiopië niet meer meegemaakt! We eten even snel wat en gaan dan wandelend naar het klooster. Een schilderachtig mooi gebouw met een geschiedenis van ruim duizend jaar en heeft nu een plaatsje op de Unesco wereld erfgoed lijst. Er zijn niet al te veel toeristen meer als we aankomen. De meeste touringcar bussen zijn al vertrokken.

Schooier

Na het bezoek aan het klooster kopen we ter versiering van ons thuistoilet weer wat Maria ansichtkaarten en een Ikoon. Na een ijsje gegeten te hebben wandelen we terug naar de camping. Een klein jong hondje volgt ons. Eerst wel even grappig maar hij wil echt niet terug gestuurd worden. Wat we ook proberen, hij blijft ons volgen. Echt een schooier en wij trappen er in want we geven hem eten en een warm kleedje voor de nacht. Dit was waarschijnlijk precies zijn doel en datgeen wat elke zijn missie is. De volgende ochtend is hij verdwenen.

Smokkelroute Servië

We rijden het Rila gebergte weer via dezelfde weg uit en rijden via Sofia, de hoofdstad van Bulgarije, naar Servië. Op de grens tussen Bulgarije en Servië ondergaan we één van de strengste controles van deze reis. De hele auto wordt doorzocht, alle kastjes en laatjes moeten open. We verlaten hier weer de Europese Unie en blijkbaar is dat een aanleiding tot strenge controles. Tot slot moeten we een vignet kopen voor het gebruik van de wegen maar dat is in alle landen in deze contreien gebruikelijk. De kinderen vinden vooral het feit leuk dat talloze mensen hier met fietsen beladen met kratten cola, bier en ander spul via de snelweg over de grens gaan. We rijden vlot door het sinds de oorlogen behoorlijk geslonken land en dat onverwachts eigenlijk best mooi blijkt te zijn. We zoeken tegen de avond een slaapplaatsje langs de Donau. Dat blijkt helemaal niet mee te vallen. Overal staan vakantiehuisjes en nergens is de rivier bereikbaar. Na een lange dag rijden parkeren we ‘s avonds uiteindelijk de auto in de stromende regen bij een tankstation iets voorbij Belgrado.

Budapest, de laatste echte stop

De volgende dag tanken we de Kasa vol met relatief goedkope diesel en rijden we naar Boedapest, Hongarije, onze laatste echte stop. In Boedapest vinden we een plaatsje op de belachelijk dure camperplaats van de stad. Europese prijzen, ook daar zullen we weer even aan moeten wennen. Net als de enorme hoeveelheden toeristen en ook het vele Nederlands dat we overal horen.

Met de metro gaan we naar de stad en verkennen het mooie oude centrum van Boedapest met zijn vele oude kerken en kastelen. Ik ben hier tientallen jaren geleden een paar keer geweest toen het waarschijnlijk de meest hippe Oost Europese stad was maar nu is het een moderne, rijke modieuze Europese stad geworden. De stad bruist in de zomer van uitgaansleven, dure winkels, terrasjes, straatkunst, muziekfestivals, etc. Wij laten het een beetje over ons heen komen en hangen de toerist uit. Compleet met een ritje met het hele oude tandradbaantje, uit eten gaan, ijsjes eten en luisteren naar straatmuzikanten en kijken naar andere mensen. We transformeren van reizigers die tegen de stroom in leven in normale toeristen die zich gewillig laten meesleuren in de massa en daar nog goed voor betalen ook.

Het wordt stil in de auto

De reis begint nu echt ten einde te lopen en dat beseffen we. Na Boedapest is het bij wijze van spreken nog een paar keer gas geven en dan zullen we weer thuis zijn. Via Slowakije rijden we de volgende dag naar Tsjechië waar we nog zowaar een afgelegen plekje voor de nacht vinden aan de rand van een dennenbos. We eten macaroni met pittige Chakalata-saus uit Kenia. Dit soort combinaties zijn de leuke verassingen van het reizigersbestaan. Daarna gaat het naar Duitsland. De allerlaatste nacht slapen we langs de autobahn en brengen we de volgende ochtend een bliksembezoekje aan Jacobine’s broer, de webmaster van deze site, en zijn gezin. Hij gaat over een paar weken trouwen.

De allerlaatste etappe naar Langeweg zijn we allemaal een beetje stil. De laatste kilometers van deze reis rollen onder de banden weg. Die overigens behoorlijk versleten zijn na 315 reisdagen, ruim 40000 kilometer goede en minder goede wegen, 8880 liter diesel en 65 liter olie. Ieder is met zijn eigen gedachten bij alweer het einde van een prachtige reis en wat hierna zal gaan volgen. Werk, school, vrienden en familie weer zien, weer in een echt bed in een echt huis slapen, etc.

Prachtige thuiskomst

Dan is het moment daar en parkeren we Kasa op de oprit van ons huis. Hij heeft het weer geweldig gedaan en dat mag ook van het Kasa-team gezegd worden. Natuurlijk hebben we het chassis gebroken gehad, zijn er best wel eens momenten van tegenslag geweest, hebben we giftige spinnen en overstromingen moeten trotseren en is het schoolwerk lang niet altijd gladjes verlopen. Maar is er geen andere eindconclusie mogelijk dan dat we het met zijn allen ontzettend goed gedaan hebben. Niemand is echt ziek geweest, er is helemaal niets gestolen deze reis en we hebben het allemaal heel erg naar ons zin gehad. We hebben ongelofelijke dingen meegemaakt, ontzettend veel mooie dingen gezien, bijzondere, leuke en aardige mensen ontmoet, vrienden gemaakt en vooral kunnen genieten van de overweldigende natuur van Afrika.